Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych

7 listopada 2022 r. w Lipsku podczas uroczystości przekazania Ognia Niepodległości, rozpoczynających powiatowe obchody rocznicowe związane z Narodowym Świętem Niepodległości miała miejsce prezentacja niezwykłej postaci – por. Stefana Ostrowskiego.

Organizatorem uroczystości był starosta Lipski - Sławomir Śmieciuch, a szczególnym gościem był sekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP minister Andrzej Dera, który wręczył Medale Stulecia Odzyskanej Niepodległości Prezydenta RP osobom zasłużonym dla powiatu lipskiego.

Tego dnia do Lipska dotarła XXI Sztafeta Rowerowa „Ogień Niepodległości” organizowana przez Hufiec ZHP Zgierz pod patronatem honorowym prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Andrzeja Dudy. Co roku sztafeta przywozi Ogień Niepodległości na obchody Święta 11 listopada do Warszawy - na Grób Nieznanego Żołnierza. Od kilku lat powiat lipski ma zaszczyt gościć uczestników sztafety. Przekazanie „Ognia Niepodległości” delegacjom zaprzyjaźnionych samorządów, stowarzyszeń i instytucji nastąpiło w trakcie mszy świętej w kościele p.w. św. Trójcy.

Na zakończenie części oficjalnej, w sali konferencyjnej Starostwa Powiatowego w Lipsku zaprezentowano postać por. Stefana Ostrowskiego i historię odzyskania Niepodległości związaną z Solcem nad Wisłą.

Stefan Ostrowski – krótki życiorys

Stefan Ostrowski urodził się 1.09.1902 roku w Nasiłowie – miejscowości położonej nad Wisłą (powiat puławski, gmina Janowiec). W 1917 roku był żołnierzem-ochotnikiem w I Korpusie Polskim gen. Dowbora-Muśnickiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 3 Pułku Piechoty Legionów, a także w bitwie warszawskiej. Po wojnie wstąpił do 26 Pułku Piechoty we Lwowie. Następnie w 1925 r. związał się z lotnictwem wstępując do 6 Pułku Lotniczego we Lwowie, gdzie po ukończeniu Centralnej Szkoły Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy został szefem mechaników eskadry. Po walkach we wrześniu 1939 roku przez Rumunię dostał się do Francji, a następnie Anglii, gdzie służył w Dywizjonie 301 jako mechanik lotniczy.

Po wojnie w 1947 r. wrócił do Polski. Pracował w Państwowych Zakładach Lotniczych w Mielcu (Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego).

W latach 1948 – 1952 był represjonowany przez organy bezpieczeństwa publicznego (UB), w tym czasie przebywał w więzieniu w Mielcu. W styczniu 1957 r. został zrehabilitowany i powrócił do pracy w Zakładach Lotniczych w Mielcu, gdzie pracował do emerytury. Na emeryturę odszedł 5 lipca 1971 r. W tym czasie angażował się w życie kulturalne środowiska mieleckiego. Występował w teatrach amatorskich "Maska" i "Nurt" działających przy Zakładowym Centrum Kultury w Mielcu. Właśnie ze sceny domu kultury mielczanie znają Stefana Ostrowskiego najlepiej.

30 sierpnia 2002 r. w Pałacyku Oborskich w Mielcu odbyło się uroczyste 100-lecie urodzin por. Ostrowskiego. Był pierwszym mielczaninem, który dożył setnego roku życia. Zmarł 19.11.2003 roku w Mielcu. Stefan Ostrowski za służbę wojskową w latach 1918-1946 oraz powojenną działalność został wyróżniony wieloma medalami oraz odznaczeniami polskimi i angielskimi, m.in.: Krzyżem Oficerskim oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Brązowym Krzyżem Zasługi, Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, dwukrotnie Odznaką Honorową za Rany i Kontuzje oraz licznymi innymi medalami pamiątkowymi. W 1998 roku Stefan Ostrowski otrzymał od Prezydenta RP Patent Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Ojczyzny oraz medal jubileuszowy z okazji 80-lecia odzyskania niepodległości przez Polskę.

„Pamiętnik. Odyseja lotnicza” – wspomnienia por. Stefana Ostrowskiego w 2006 r. wydało Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej. Na wstępie tak rozpoczyna swoje wspomnienia:



Odzyskanie niepodległości – historia z Solca nad Wisłą

Stefan Ostrowski we wspomnieniach opisał, że w 1922 r. w Solcu nad Wisłą czuł się bohaterem, w Solcu czuł się jak w domu, wszyscy go tu znali i szanowali, na co wpływ miał jego udział w walkach o niepodległość i w wojnie polsko-bolszewickiej.

W wieku 14 lat był już młodocianym żołnierzem, a w późniejszym okresie „Dowborczykiem” I Korpusu Polskiego w Rosji generała Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdy skończyła się wojna polsko-bolszewicka, w której uczestniczył jako żołnierz 3 Pułku Piechoty Legionów miał niespełna 19 lat.

W Stefan Ostrowski w listopadzie 1918 r. miał zaledwie 16 lat i pomimo wcześniejszej służby jako ochotnik w „Dowborczykach”, nie chciano go przyjąć do wojska z powodu wieku (przyjmowano od 17-lat), pomimo protekcji i wsparcia środowiska. Był zmuszony uzyskać zgodę ojca, którą z trudem otrzymał.

Na stronie internetowej Zespołu Szkół w Solcu nad Wisłą możemy zapoznać się z historią ówczesnego Seminarium Nauczycielskiego oraz wydarzeniami z burzliwego okresu odzyskania niepodległości:

„W 1918 r., po 123 latach niewoli odradzała się Niepodległa. O jej kształt i granice przyszło jednak jeszcze długo toczyć krwawe boje. Rozumieli tę konieczność także soleccy seminarzyści. Już w dniu 19 listopada 1918 r. 109 ochotników ze szkoły wyruszyło na wschód do walki o Lwów i wschodnie rubieże Rzeczypospolitej, by przeciwstawić się bolszewickiej nawale. Wśród nazwisk ochotników z Solca, umieszczonych na ścianie kościoła parafialnego, którzy polegli w tej wojnie znajduje się siedem nazwisk uczniów seminarium.”

Stefan Ostrowski jest jednym z tych 109 ochotników, którzy wyruszyli na front polsko-bolszewicki. W swoich wspomnieniach opisał naukę w Seminarium Nauczycielskim oraz tworzenie w szkole drużyny harcerskiej. Była to pierwsza solecka drużyna im. Bartosza Głowackiego w Solcu nad Wisłą, którą kierowali Henryk Ginter oraz Eugeniusz Kustra. We wspomnieniach Ostrowski opisywał Kustrę oraz działania drużyny harcerskiej, której był członkiem. Losy harcerzy opisuje także wydana w 1931 r. książka Władysława Nekrasza „Harcerze w bojach: przyczynek do udziału młodzieży polskiej w walkach o niepodległość Ojczyzny w latach 1914-1921. Cz. 2”.

Seminarium Nauczycielskie zostało założone w 1866 r. W związku z utworzeniem niezależnego od Rosji Królestwa Polskiego, w dniu 1 grudnia 1916 r. powołane zostało Seminarium Nauczycielskie, którego dyrektorem został oficer armii austriackiej, Polak z pochodzenia Józef Ciembroniewicz. Stanowiska nauczycielskie objęli także Polacy, a językiem wykładowym został nasz język ojczysty. Atmosfera sprzyjała wyzwalaniu różnego rodzaju patriotycznych inicjatyw, jedną z nich było powołanie w szkole drużyny harcerskiej.

Ostrowski w pamiętniku opisuje wydarzenia z 19 listopada 1918 r., kiedy to nastąpił wymarsz 109 ochotników ze szkoły w Solcu nad Wisłą – uczniów ówczesnego Seminarium Nauczycielskiego – na wschód, by wziąć udział w wojnie polsko – bolszewickiej. Pamiątką po tych wydarzeniach jest tablica zamieszczona pierwotnie na ścianie kościoła p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Solcu nad Wisłą, gdzie umieszczono siedem nazwisk uczniów seminarium poległych w walkach. W 2018 r., na 100-lecie odzyskania niepodległości, płyta pamiątkowa została odrestaurowana i umieszczona na kamieniu przed kościołem na placu Bolesława Śmiałego.

Stefan Ostrowski – żołnierz

Stefan Ostrowski przez ponad 30 lat był żołnierzem w czynnej służbie wojskowej:
• Uczeń Korpusu Kadetów – szkoły wojskowej dla małoletnich (Korpus Kadetów w Piotrogrodzie – 1914);
• Uczestnik I wojny światowej (I Korpus Polski w Rosji generała Józefa Dowbor-Muśnickiego – 1917 );
• Uczestnik wojny polsko - bolszewickiej (3 Pułk Piechoty Legionów na froncie bolszewickim. Brał udział w ofensywie na Wilno, Grodno, Lidę, Mińsk Litewski i Borysów, a także w bitwie warszawskiej, następnie w walkach w rejonie Lublina, Krasnegostawu, Zamościa i Hrubieszowa – 1919-1921);
• Żołnierz 26 Pułku Piechoty we Lwowie (1922-1925);
• Żołnierz 6 Pułku Lotniczego we Lwowie (1925-1939);
• Uczestnik kampanii wrześniowej (1939);
• Uczestnik II wojny światowej (Francja, Anglia – Dywizjon 301);
• Prześladowany przez organy władzy państwowej w latach 1948-52;
• Zrehabilitowany w 1957.

Rodzina z tradycjami wojskowymi

Ostrowscy to rodzina o tradycjach wojskowych. Generałem był dziadek pana Stefana - Wojciech Gryf Ostrowski (1809 – 1911), który żył 102 lata (kiedy w 1863 roku wybuchło powstanie styczniowe - poprosił cara o dymisję ze służby czynnej). W powstaniu zginęło kilku przodków Ostrowskich, o losach rodziny wspomina Stefan Żeromski w opowiadaniu „Echa Leśne”. Wojciech Ostrowski (generał) lata starości spędza u córki Marii w Sandomierzu. Maria z Ostrowskich wraz z mężem Julianem Skorupskim byli wybitnymi działaczami społecznymi w Sandomierzu. Julian był jednym z założycieli Ochotniczej Straży Pożarnej w Sandomierzu i pierwszym jej prezesem. Jego żona zaangażowana była w prace Towarzystwa Biblioteki Publicznej. Dworek Skorupskich z 1846 r. to obecnie Hotel „Dworek Ojca Mateusza” na ulicy Staromiejskiej. Grób gen. Wojciecha Ostrowskiego znajduje się na cmentarzu katedralnym w Sandomierzu (pierwsza alejka w prawo i przy łuku po prawej stronie w głębi. Na pomniku figura Matki Bożej).

Także stryj Józef Ostrowski dosłużył się najwyższych stopni wojskowych - do generała dywizji w Wojsku Polskim. Ukończył gimnazjum realne w Łowiczu i Szkołę Junkrów Piechoty w Czuhujiwie. W armii carskiej od 9 września 1877 roku. Na początku wojny rosyjsko-japońskiej przeniesiony do 36 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców, gdzie dowodził batalionem. W czasie trwania bitwy pod Liaoyang 18 sierpnia 1904 roku ranny w głowę. Podczas walk pod wsią Tau ranny w biodro. 27 października 1908 roku awansowany na generała majora i jednocześnie z powodu stanu zdrowia zwolniony ze służby. Po rozpoczęciu I wojny światowej powołany do służby w oddziałach pospolitego ruszenia. Dowodził 89 Brygadą Pospolitego Ruszenia. 8 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. Do stycznia 1920 roku pełni funkcję dowódcy Okręgu Etapów „Brześć” i „Mińsk”. 1 kwietnia 1921 roku przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 33-2-31/32).

Z pamiętnika Ostrowskiego dowiadujemy się, że w walkach z bolszewikami zginął jego rodzony brat - kapitan Wojciech Ostrowski, podobnie jak stryjeczny brat - porucznik artylerii Adam Ostrowski. Drugi brat - Henryk - w tym czasie został ranny, to on w 1934 roku już jako major Wojska Polskiego ginie w katastrofie lotniczej. Pamiątkowa płyta nagrobna upamiętniająca tragiczną śmierć braci Wojciecha i Henryka znajduje się na grobie Stefana Ostrowskiego w Mielcu. Wojciech i Henryk, jak było tradycją rodzinną, ukończyli Połocki Korpus Kadetów.

Wspomnienia z II Wojny Światowej

Stefan Ostrowski podczas II wojny światowej służył w 301 Dywizjonie Bombowym „Ziemi Pomorskiej im. Obrońców Warszawy” – eskadrze lotnictwa bombowego i transportowego Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.

Dywizjon został sformowany 24 lipca 1940 w bazie RAF Bramcote. Pierwszymi używanymi przez dywizjon samolotami było 16 lekkich bombowców Fairey Battle (później Halifaxy i Liberatory) personel latający liczył 24 załogi po trzech lotników, a personel naziemny – ok. 180 osób.

W swoich wspomnieniach Ostrowski opisuje wizytację złożoną w 301 Dywizjonie przez króla Jerzego VI z małżonką 20 sierpnia 1940. Dywizjon uczestniczył w bitwie o Anglię i nalotach bombowych na niemieckie miasta, podczas których do niewoli po zestrzeleniu dostali się dwaj dowódcy mjr pil. Stanisław Krzystyniak i mjr pil. Maksymilian Brzozowski. Do zadań dywizjonu należał transport osób oraz wyposażenia wojskowego dla ruchu oporu w okupowanych krajach, w tym w Polsce. Odpowiadał także za przerzut cichociemnych oraz pomoc walczącej Warszawie w 1944 roku. Rozformowanie dywizjonu nastąpiło 18 grudnia 1946 r. Łączne straty lotników i samolotów Dywizjonu 301 w latach 1940-45 wynosiły: 302 polegli w akcji, 91 w niewoli (internowani), 87 utracone maszyny.

Dywizjon 301 we wspomnieniach por. Ostrowskiego

„W 1941 dywizjon uczestniczy w nalotach na cele przemysłowe w których traci 50 załóg. Bombardowania obejmują miasta na terenie: Hamburg, Kolonię, Mannheim, Düsseldorf, Frankfurt nad Menem, Duisburg, Essen, Osnabrück, Bielefeld, Norymberga i cele niemieckie we francuskim porcie Brest.

Pierwsze loty w 1941 roku nad Polskę dla Armii Krajowej wykonał podpułkownik Rutkowski dowódca 301 Dywizjonu. Kolejnymi dowódcami byli: Piotrowski, Krystyniak, Brzozowski, Kołodziejczyk, Dąbrowa oraz Pożyczka. Jednostka lotnicza w czasie działań stacjonowała: Bramcote, Swindberg, Hemsweel, Tempsford, Blackbush, North Weold, Chedborough. Po zajęciu Włoch także w Brindizi.

W 1943 roku Dywizjon został wcielony całkowicie do Dywizjony Specjalnego 138, z lotniska Tempsford wykonał paręset lotów bojowych zrzucając przeszło tysiąc ton bomb i paręset ton min. W tych lotach dywizjon traci przeszło 200 - osobową załogę personelu latającego.

Na wiosnę 1944 roku wzmogły się loty z pomocą armiom podziemnym: Włoch, Jugosławii, Polski. Wykonano 300 lotów, w tym 72 do Polski dla Armii Krajowej.

W sierpniu i wrześniu z pomocą Warszawie dywizjon traci 15 załóg, tylko w sierpniu wykonano 80 lotów bojowych nad Warszawę. Po kapitulacji Warszawy dywizjon wykonywał jeszcze loty z zrzutami dla Armii Krajowej. Poza tym lotnicy latali do Czechosłowacji , Austrii, Jugosławii, Bułgarii i na Kretę. Ogólne straty dywizjonu wynosiły 24 załogi do Polski nad Warszawę oraz 9 załóg do innych państw.

Straty dywizjonu w ludziach wynosiły 65 oficerów, 168 podoficerów. Straty w lotach do innych państw: 37 oficerów, 107 podoficerów.”

Operacja "Wrench" – historia z pamiętnika

Jedną z historii, którą przybliża Ostrowski w swoim pamiętniku jest opisanie lotów bojowych wykonywanych nad Warszawę. Wydarzenia przedstawione w pamiętniku nie zawierają nazwy operacji, ale z opisu przebiegu zdarzeń można wywnioskować, że była to operacja „Wrench” – próba nalotu na siedzibę gestapo w Warszawie. Ostrowski w pamiętniku opisał sierż. pil. Stanisława Kłosowskiego jako najlepszego pilota samolotu bombowego, oraz przedstawił przebieg całego zdarzenia, kiedy Kłosowski po powrocie znad Warszawy i walce powietrznej był zmuszony lądować na morzu i ratować się przy pomocy dyngi (pontonu gumowego automatycznie wypełnionego powietrzem).

„Był jednym z najlepszych pilotów dywizjonu, odznaczony wysokimi odznaczeniami lotniczymi Polski i Wielkiej Brytanii. Miał swoje zasady. Odmówił przyjęcia stopnia oficerskiego (podporucznika), chcąc pozostać do końca swojej służby w lotnictwie w stopniu chorążego, w którym mu szczęście dopisywało.”

80 lat temu, w nocy z 29 na 30 października 1942 r., Halifax z polską załogą ze 138. Dywizjonu Royal Air Force podjął próbę nalotu na siedzibę gestapo przy al. Szucha w Warszawie, jednak bomby spadły na lotnisko Okęcie. Nad Danią samolot został uszkodzony przez nocny myśliwiec Luftwaffe, lecz bezpiecznie wodował u wybrzeży Norfolk.

Koncepcja bombowego nalotu na gmach gestapo pojawiła się w Komendzie Głównej Armii Krajowej w 1942 r. Zwolennikiem pomysłu był komendant AK, gen. Stefan Rowecki "Grot" . Chaos spowodowany atakiem zapewniłby szansę ucieczki aresztowanym. Z kolei pożar dokumentów i akt spraw prowadzonych przez gestapowców utrudniłby kontynuację śledztw.

Alianci przeprowadzili kilka udanych nalotów na siedziby gestapo. 18 lutego 1944 r. zbombardowano więzienie w Amiens (Francja), 31 października siedzibę gestapo w Aarhus (Dania), a 21 marca 1945 r. RAF przeprowadził operację "Carthage" - precyzyjny nalot na gmach gestapo, tzw. Shellhuset przy Kampmandsgade, w centrum Kopenhagi.

Sierż. pil. Stanisław Kłosowski (1913-1971) pilotował podczas operacji „Wrench” brytyjski czterosilnikowy ciężki samolot bombowy Handley Page Halifax.

Areszt śledczy Gestapo w Warszawie (Al. Szucha 25) - obecnie mieści się w gmachu Ministerstwo Edukacji i Nauki. W 2022 roku gmach w al. Szucha uznany został przez IPN za Pomnik Historii.

Stefan Ostrowski - aktor

Po przejściu na emeryturę w 1971 r. Stefan Ostrowski angażował się w życie kulturalne środowiska mieleckiego. Występował w teatrach amatorskich "Maska" i "Nurt" działających przy Zakładowym Centrum Kultury w Mielcu. Właśnie ze sceny domu kultury mielczanie znają Stefana Ostrowskiego najlepiej.

Jednym z epizodów przedwojennego życia jest pobieranie nauki w szkole filmowej, gdzie uzyskał legitymację aktora. W pamiętniku wspomina, ze jedną z nauczycielek była gwiazda polskiego kina okresu międzywojennego – Jadwiga Smosarska (1898-1971).

Stefan Ostrowski - Kadet

Por. Stefan Ostrowski jest postacią zasłużoną zarówno dla powiatu mieleckiego, w którym spędził lata powojenne, jak również dla powiatu lipskiego, gdzie uczestniczył w wydarzeniach związanych z odzyskaniem niepodległości. W Mielcu jest kojarzony jako najstarszy żołnierz Wojska Polskiego Podkarpacia. W swoich rodzinnych stronach jest postacią nieznaną, a losy jego zostały zatarte przez czas. Dzięki zostawionemu po sobie pamiętnikowi, który jest świadectwem historii lokalnej, możemy przywrócić por. Stefana Ostrowskiego do pamięci społeczności Solca nad Wisłą oraz powiatu lipskiego, gdzie jest młodocianym żołnierzem, uczestniczącym w walkach o wolność i niepodległość Ojczyzny.

Sylwetka i losy por. Ostrowskiego mają także znaczenie symboliczne dla środowiska kultywującego tradycje kadeckie, który był uczniem szkoły wojskowej dla małoletnich. Ponadto, postać nierozerwalnie wiąże się z historią lotnictwa wojskowego, gdzie w 2022 r. przypada jubileusz 50-lecia jedynej i najstarszej szkoły średniej w Polsce związanej z lotnictwem - Liceum Lotniczego w Dęblinie.

Na zakończenie trzeba stwierdzić, że powiat lipski upomniał się o swojego żołnierza Stefana Ostrowskiego, są jeszcze Puławy. Jeśli chcecie się dowiedzieć co się działo w Ciepielowie w 1908 roku na jarmarku to sięgnijcie do tego pamiętnika. Niezwykłe losy lewej strony Wisły od Solca nad Wisłą po Górę Puławską to także nieznana historia bieżeństwa (ros. Беженство – uchodźstwo) w 1915 roku na tych terenach podczas I Wojny Światowej ludności cywilnej wygnanej w głąb Rosji.


Historię i wspomnienie por. Stefana Ostrowskiego przygotowało Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a.

20 maja w Dęblinie miała miejsce X Konferencja Naukowa pt. „Edukacja patriotyczna młodzieży. 50 lat Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie – Szkoła i Absolwenci”. Była ona częścią obchodów Jubileuszu 50-lecia Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie. Uroczystości połączono z przypadającym na dzień 21 maja Dniem Kadeta.

Konferencja zmierzyła się z analizą i diagnozą problemów dotyczących szeroko pojętej edukacji patriotyczno–obronnej społeczeństwa (młodzieży) w aspekcie współczesnych zagrożeń.

Organizatorem wydarzenia było tradycyjnie Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a, Stowarzyszenie Absolwentów Liceum Lotniczego w Dęblinie oraz Ogólnokształcące Liceum Lotnicze przy wsparciu Lotniczej Akademii Wojskowej oraz Dowódcy Garnizonu w Dęblinie. Patronat honorowy sprawował Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Dzień 21 maja ustanowiony został świętem Dnia Kadeta przez Marszałka Józefa Piłsudskiego dla upamiętnienia śmierci najmłodszego z poległych kadetów – szesnastoletniego Karola Hieronima Chodkiewicza (1904-1921 r.) – ochotnika III powstania śląskiego. Święto to bezpośrednio nawiązuje także do wydarzeń związanych z udziałem uczniów Korpusu Kadetów Nr 1 ze Lwowa i Korpusu Kadetów Nr 2 z Modlina w III powstaniu śląskim i ogromnej daniny krwi, jaką na ołtarzu Ojczyzny złożyli kadeci w czasie walk pod Lichynią, Górą Św. Anny, Gogolinem, Zębowicami i Koźlem.

21 maja to dzień szczególny. To dzień, w którym środowiska kultywujące tradycje kadeckie oddają cześć najmłodszym żołnierzom Rzeczpospolitej - Kadetom. Dzień Kadeta został wpisany do wykazu obowiązujących świąt wojskowych zgodnie z decyzją nr 432 Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Z historycznego punktu widzenia kadet to nie kandydat na chorążego czy obecnie – na podoficera, tylko adept w szkole wojskowej dla małoletnich.

Spotkanie z ramienia organizatorów poprowadził pan dr hab. inż. prof. SWPW Remigiusz Wiśniewski, któremu w moderacji konferencji towarzyszył pan dr. hab. prof. LAW Marcin Kruszczyński.

Kontekst Konferencji zawierał się w dwóch zakresach wiedzowych:

• historycznym (regionalnym), w którym organizatorzy główny nacisk poznawczy skupili na zagadnieniach lokalnych, bilansie 50-lecia Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie, losach absolwentów a także problematyce upamiętniającej wychowanków i absolwentów Korpusów Kadetów II RP - szkół wojskowych dla małoletnich,

• oraz współczesnym, opisującym aktualne zagadnienia obronne w wielopłaszczyznowym wymiarze w skali mikro ale i makro, z uwypukleniem zagadnień prospołecznych.

Konferencję oficjalnie otworzył Rektor-Komendant Lotniczej Akademii Wojskowej pan gen. bryg. pil. dr inż. Krzysztof CUR. Wśród gości obecni byli między innymi: zastępca Dyrektora Departamentu Szkolnictwa Wojskowego MON pan Krzysztof Szewczyk, zastępca dyrektora Departamentu Edukacji, Kultury i Dziedzictwa MON pan Paweł Dycht, zastępca dowódcy 41. bazy lotnictwa szkolnego pan płk Krzysztof Wocial, burmistrz Dęblina pani Beata Siedlecka, dyrektor Muzeum Sił Powietrznych pan Paweł Pawłowski.

Zakończenie konferencji uświetnił koncert – zespół Dywizjon zaprezentował na scenie utwory ze swojego repertuaru z towarzyszeniem Orkiestry Wojskowej w Dęblinie.

Po zakończonej konferencji na placu przed Pomnikiem Bohaterskim Lotnikom Dęblińskiej Szkoły Orląt, odbyła się część patriotyczna uroczystości, której celem było uczczenie Święta Kadetów i jubileuszu szkoły. Uroczystość pod względem ceremonialnym zabezpieczał pododdział honorowy Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego z Dęblina oraz pododdział reprezentacyjny kadetów I Liceum Ogólnokształcącego Płockiego Uniwersytetu Ludowego, liceum mundurowego z Kutna.

Foto: OLL w Dęblinie

X Konferencja Naukowa „Edukacja patriotyczna młodzieży” pt. 50 Lat Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie – Szkoła i Absolwenci. Dęblin, 20 maja 2022 r.

Konferencja organizowana jest w oparciu o kalendarz świąt wojskowych w dniu Święta Kadetów. Stanowi upamiętnienie wychowanków i absolwentów korpusów Kadetów II RP – szkół wojskowych dla małoletnich.

W bieżącym 2022 r. to także Jubileusz 50. rocznicy utworzenia Liceum Lotniczego w Dęblinie.


Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a – Dęblin 2022

X Konferencja Naukowa pt. "Edukacja patriotyczna młodzieży" ma na celu analizę ale i diagnozę problemów dotyczących szeroko pojętej edukacji patriotyczno - obronnej społeczeństwa (młodzieży) w aspekcie współczesnych zagrożeń, wychodzi naprzeciw potrzebie dyskusji nad bezpieczeństwem człowieka, społeczeństwa, państwa. W agendzie konferencji znajdzie się problematyka wpływu polskich doświadczeń historycznych w kształtowaniu świadomości społeczno - obronnej z uwypukleniem wątku regionalizmu. Pojemność tematyczna z założenia jest obszerna, gdyż słowa kluczowe - edukacja i patriotyzm stanowią o wzajemnej interakcji. Konferencja połączona będzie z obchodami Dnia Kadeta oraz Jubileuszu 50-lecia Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie.

Kontekst Konferencji zawiera się w dwóch zakresach wiedzowych:

• historycznym (regionalnym), w którym organizatorzy główny nacisk poznawczy zamierzają skupić na zagadnieniach lokalnych, bilansie 50-lecia Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie, losach absolwentów a także problematyce upamiętniającej wychowanków i absolwentów Korpusów Kadetów II RP - szkół wojskowych dla małoletnich,
• współczesnym, opisującym aktualne zagadnienia obronne w wielopłaszczyznowym wymiarze
w skali mikro ale i makro z uwypukleniem zagadnień prospołecznych.


X Konferencja Naukowa pt. Edukacja patriotyczna młodzieży. 50 Lat Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie - Szkoła i Absolwenci. Moderują: dr hab. inż. prof. SWPW Remigiusz Wiśniewski oraz dr Rafał Depczyński.

Plan konferencji (09.00-13.25):

- 09.00 -10.00 - Rejestracja uczestników - Klub Uczelniany LAW;

- 10.00 - 10.30 - Uroczyste rozpoczęcie konferencji - gen. bryg. pil. dr. inż. Krzysztof Cur Rektor – Komendant Lotniczej Akademii Wojskowej oraz dr hab. inż. prof. SWPW Remigiusz Wiśniewski Kierownik Zakładu Nauk o Bezpieczeństwie i Edukacji Obronnej Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica;

- 10.30 - 10.50 - Franciszek Żwirko i Stanisław Wigura - narodziny i długie trwanie legendy - dr Tomasz Osiński Lotnicza Akademia Wojskowa;

- 10.50 - 11.10 - Brak systemu szkolenia - słów kilka o tym, jak Polacy przygotowani są do wojny - dr Rafał Depczyński Akademia Pomorska;

- 11.10 - 11.30 - Patriotyzm także daleko poza krajem, czyli o działalności propagandowej Poselstwa/Ambasady RP w Moskwie w okresie międzywojennym - dr hab. prof. LAW Marcin Kruszyński Lotnicza Akademia Wojskowa;

- 11.30 - 11.50 - Ceremoniał Wojskowy jako podstawowe narzędzie w kształtowaniu wizerunku wojska polskiego - ppłk dr Paweł Orłowski Lotnicza Akademia Wojskowa;

- 12.10 - 12.30 - Nauczanie strategii w polskim szkolnictwie wojskowym - dr Paweł Piotrowski Akademia Sztuki Wojennej;

- 12.30 - 12.50 - Geneza, tradycje, współczesność (LL) Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego w Dęblinie - mgr inż. Andrzej Jaworski Ogólnokształcące Liceum Lotnicze;

- 13.00 - 13.25 - Koncert zespołu wokalnego „Dywizjon”. Skład zespołu tworzą uczniowie OLL.

Stałym zamierzeniem debaty naukowej jest część patriotyczna z okazji Święta Kadetów, która po zakończeniu Konferencji odbędzie się przed Pomnikiem Bohaterskich Lotników Dęblińskiej Szkoły Orląt w wymiarze czasowym od godziny 14.00 - 14.30. Uroczystość pod względem ceremonialnym zabezpiecza pododdział honorowy Ogólnokształcącego Liceum Lotniczego z Dęblina oraz pododdział reprezentacyjny kadetów I Liceum Ogólnokształcącego Płockiego Uniwersytetu Ludowego, liceum mundurowego z Kutna.

Plan konferencji w Dęblinie - 20.05.2022 r.

Szanowni Koledzy i Przyjaciele,

Przyjmijcie proszę najserdeczniejsze życzenia Świąteczne.
Niech nadchodzące Święta przyniosą spokój, ulgę i radość z budzącej się Wiosny.

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a

W Dęblinie trwają przygotowania do uroczystych obchodów święta Dnia Kadeta oraz jubileuszu 50-lecia Liceum Lotniczego. W przeddzień przypadającego święta w dniu 20 maja br. w obiektach kompleksu koszarowego w Dęblinie odbędzie się konferencja naukowa, koncert zespołu Dywizjon oraz uroczystość patriotyczna przed Pomnikiem Bohaterskich Lotników. Patronat honorowy objął Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego.

Organizatorem przedsięwzięcia jest tradycyjnie Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a oraz Stowarzyszenie Absolwentów Liceum Lotniczego w Dęblinie a także jubilat Liceum Lotnicze przy wsparciu Lotniczej Akademii Wojskowej oraz Dowódcy Garnizonu w Dęblinie.

Obchody jubileuszu są okazją do przypomnienia historii ustanowionego przez Marszałka Józefa Piłsudskiego na dzień 21 maja święta Dnia Kadeta dla upamiętnienia śmierci najmłodszego z poległych kadetów – szesnastoletniego Karola Hieronima Chodkiewicza (1904-1921 r.) – ochotnika III powstania śląskiego.

Ustanowione w 1930 r., decyzją ówczesnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, Święto Kadetów bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń związanych z udziałem uczniów Korpusu Kadetów Nr 1 ze Lwowa i Korpusu Kadetów Nr 2 z Modlina w III powstaniu śląskim i ogromnej daniny krwi, jaką na ołtarzu Ojczyzny złożyli kadeci w czasie walk pod Lichynią, Górą Św. Anny, Gogolinem, Zębowicami i Koźlem.

21 maja to dzień szczególny. To dzień, w którym środowiska kultywujące tradycje kadeckie oddają cześć najmłodszym żołnierzom Rzeczpospolitej - Kadetom. Dzień Kadeta został wpisany do wykazu obowiązujących świąt wojskowych zgodnie z decyzją nr 432 Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Z historycznego punktu widzenia kadet to nie kandydat na chorążego czy obecnie – na podoficera, tylko adept w szkole wojskowej dla małoletnich.

Po latach zaborów w 1919 r. w Krakowie – Łobzowie powstał pierwszy Korpus Kadetów (KK), nawiązujący do tradycji XVIII-wiecznej Szkoły Rycerskiej. W 1921 roku już jako KK nr 1 przeniesiono go do Lwowa i nadano imię Marszałka Józefa Piłsudzkiego. Drugi Korpus Kadetów powstał w Modlinie w 1919 roku, w 1926 przeniesiony do Chełmna. W 1936 został przeniesiony do Rawicza, gdzie połączono go z tamtejszym KK nr 3, który istniał od 1925 roku. Funkcjonował do 1939 jako Korpus Kadetów nr 2 im. Marszałka Rydza-Śmigłego w Rawiczu.

W okresie międzywojennym sprawę kształcenia wojskowego młodzieży traktowano jako czynnik przygotowania jej do obrony państwa. Twierdzono, że każdy „Polak, już z racji geopolitycznego położenia swego kraju, czuć się musi żołnierzem z ducha i charakteru, bez względu na to, czy poświęca się zawodowi żołnierskiemu czy też nie." Potwierdzeniem panującego klimatu w sferze wychowania obronnego są słowa Marszałka Polski Edwarda Śmigłego-Rydza: „W przypadku wojny każdy mężczyzna bez względu na wiek i każda kobieta będą żołnierzami”.

Trzeba przypomnieć, że w kampanii wrześniowej uczestniczyli niemal wszyscy absolwenci Korpusu Kadetów jako ochotnicy. Po klęsce wrześniowej część kadetów pozostała w kraju, włączając się w szeregi Podziemnej Armii Polskiej ZWZ - AK. Zaledwie kilku kadetom udało się wydostać z obozu w Starobielsku. Niektórzy jak np. ppor. Henryk Ossowski (matura 1938 r.) walczył w Wydzielonym Oddziale Wojska Polskiego mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, gdzie pełnił funkcję adiutanta.

W trakcie II wojny światowej w kraju kadeci współkształtowali struktury Podziemnego Państwa Polskiego. Wielu poległo na frontach II Wojny Światowej, zostało zamęczonych w sowieckich łagrach i hitlerowskich obozach koncentracyjnych, a po wojnie zginęło w więzieniach Urzędu Bezpieczeństwa.

Bardzo duża część kadetów znalazła możliwość zmierzenia się z wrogiem w szeregach sił zbrojnych państw sprzymierzonych. Ich teren walki obejmował Francje, Anglię, Libię, Włochy, Holandię, Belgię i Norwegię. Walczyli i ginęli na lądzie, morzu i w powietrzu. Wszędzie zdobywali sławę i szerzyli chwałę oręża polskiego. Łącznie zginęło 250 - ciu kadetów, jak podaje Stanisław Łodygowski (kadet absolwent 1939 r.) autor „Kadeci II RP Walczyli i ginęli za Polskę”.

Wielu kadetów (KK) przedwojennych szkół wojskowych dla małoletnich było związanych z lotnictwem i odbyło przeszkolenie lotnicze w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa oraz Szkole Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie. Po wojnie obronnej w 1939 roku cały szereg absolwentów (KK) zasiliło Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie, wielu asów lotnictwa to wychowankowie Korpusów Kadetów. W tym szczególnym dniu przypomnimy kadetów związanych z lotnictwem:

Korpus Kadetów Nr 1 w Łobzowie, w 1921 przeniesiony do Lwowa

- Kazimierz Konopasek – pilot 300 Dywizjonu Bombowego, dowódca 305 Dywizjonu Bombowego;
- Feliks Szyszka – w kampanii wrześniowej pilot 123 Eskadry Myśliwskiej, dowódca 308 Dywizjonu Myśliwskiego, zginał w katastrofie lotniczej;
- Bolesław Gładych – pilot 303 oraz 302 Dywizjonu Myśliwskiego, 61 Dywizjonu Myśliwskiego USAAF, as myśliwski;
- Eugeniusz Horbaczewski – pilot 303, 302 oraz 315 Dywizjonu Myśliwskiego, as myśliwski,
1 września 1988 roku został patronem Liceum Lotniczego w Zielonej Górze;
- Jan Zumbach – pilot 111 Eskadry Myśliwskiej, 303 Dywizjonu Myśliwskiego, as myśliwski;
- Mieczysław Medwecki - absolwentem II promocji Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Dęblinie, pilot 121 oraz 123 Eskadry Myśliwskiej, pierwsza ofiara września na lotnisku w Balicach;
- Stefan Łaszkiewicz – pilot akrobata powietrzny, 121 Eskadra Myśliwska, dowódca 308 Dywizjonu Myśliwskiego, autor zbiorów opowiadań: "Sępy" (1935 r.), "Chmurne loty" (1939 r.), "Opowieści róży wiatrów" (1945 r.) oraz wspomnień: "Szum młodości" (1945 r., 2008 r.) i "Od Cambrai po Coventry" (1982 r.);
- Zbigniew Darski – pilot, uczestnik kampanii wrześniowej oraz powstania warszawskiego, żołnierz Armii Krajowej;
- Tadeusz Biegański – uczestnik kampanii wrześniowej, pilot RAF oraz dywizjonu bombowego Polskich Sił Zbrojnych, zginął w katastrofie lotniczej w 1942 r.
- Bronisław Błażejowski – sybirak, żołnierz Armii Andersa, nawigator RAF, po wojnie lekarz i anestezjolog w Sydney (Australia);
- Jan Kardasz – w kampanii wrześniowej obserwator w eskadrze rozpoznawczej Armii "Modlin", zestrzelony wraz z załogą w połowie września w 1939 r. podczas lotu na PZL. 43;
- Edward Kwolek – pilot i nawigator 305 Dywizjonu Bombowego, 301 Dywizjonu do Zadań Specjalnych, w 1948 r. został przyjęty do Royal Air Force, W 1984 r. wydał swoje wspomnienia z okresu służby w lotnictwie pt. "Bomby w celu";
- Ludwik Maślanka – w kampanii wrześniowej pilot 216 Eskadry Bombowej, 304 Dywizjon Bombowy, zginął w katastrofie lotniczej w 1942 r.;
- Hugo O'Brien de Lacy – (ojciec Patryk oficer WP w latach 30. był kierownikiem Biura Badań Technicznych Broni Pancernej), od 1943 roku pilot w 1 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego, po wojnie za pomoc w ucieczce innego pilota na zachód represjonowany przez UB, dziennikarz, w 1957 r. rozpoczął pracę nad dwiema książkami poświęconymi 1 PLM "Warszawa": "Szachownice wśród gwiazd" (będącą historią pułku) oraz "My z pierwszego pułku", prace przerwała śmierć samobójcza w 1958 roku;
- Mieczysław Stachiewicz – w kampanii wrześniowej zaangażowany w ewakuację samolotów, pilot bombowca RAF, po wojnie architekt, wspomnienia opisał w książkach pt. "Wspomnienia wojenne" (2003) oraz "Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat" (2008).

Korpus Kadetów Nr 2 w Modlinie, w 1926 przeniesiony do Chełmna

- Witold Urbanowicz - generał brygady, dowódca 303 Dywizjonu Myśliwskiego, as myśliwski;
- Tadeusz Karnkowski - pilot 316 Dywizjonu Myśliwskiego;
- Marian Pisarek - dowódca 308 Dywizjonu Myśliwskiego, as myśliwski;
- Wacław Łapkowski - w kampanii wrześniowej pilot 112 eskadry myśliwskiej, dowódca 303 Dywizjonu Myśliwskiego, zginął 2 lipca 1941 w rejonie La Manche, as myśliwski;
- Michał Brzeski – artylerzysta, obserwator po kursie w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie, w kampanii wrześniowej 64 Eskadra Bombowa (PZL.23 Karaś), zginął wraz z załogą trafiony i ostrzelany na początku września podczas nalotu pod Częstochową;
- Tadeusz Karnkowski - podczas kampanii wrześniowej zaangażowany w ewakuację, pilot 316 Dywizjonu Myśliwskiego;
- Zbigniew Makowski – przeniesiony z KK nr 1, pilot 317 Dywizjonu Myśliwskiego, zginął w 1943 r. w katastrofie lotniczej;
- Jerzy Janota Bzowski – pilot 305 Dywizjonu Bombowego, zginął podczas nalotu bojowego nad Bremą 15 lipca 1941 r.;
- Józef Orłowski – uczestnik wojny polsko-bolszewickiej oraz III powstania śląskiego, artylerzysta, pilot 111 Eskadry Myśliwskiej, pilot doświadczalny oblatywacz PWS-12 bis, który w późniejszym czasie nazywano "samolotem Orłowskiego", oficer techniczny w 304 Dywizjonie Bombowym;
- Piotr Ozyra – pilot 121 Eskadry Myśliwskiej, Instruktor pilotażu, dowódca 317 Dywizjonu Myśliwskiego, zestrzelony poniósł śmierć 29 kwietnia 1942 r.;
- Wiesław Stępniewski - polski konstruktor lotniczy.

Korpus Kadetów Nr 3 w Rawiczu, w 1936 połączony z KK nr 2 w Chełmnie

- Czesław Malinowski - pilot 301 Dywizjonu Bombowego;
- Bronisław Lewkowicz - obserwator 304 Dywizjonu Bombowego;
- Leon Michalski - radiooperator 85 Dywizjonu RAF;
- Franciszek Surma - w kampanii wrześniowej pilot Armii „Kraków”, pilot 308 Dywizjonu Myśliwskiego, as myśliwski, patron Szkoły Podstawowej w Gołkowicach;
- Marian Jankiewicz – sybirak, żołnierz Armii Andersa, pilot 315 Dywizjonu Myśliwskiego, po wojnie pilot RAF, od 1969 do 1987 służył jako pierwszy polski pilot wojskowy najpierw w Abu Zabi, następnie w siłach powietrznych Zjednoczonych Emiratów Arabskich;
- Tadeusz Jesionowski – pilot obserwator, w kampanii wrześniowej 43 eskadra towarzysząca Armii „Pomorze”, jeniec Oflagu Woldenberg;
- Stefan Andersz – pilot 302 Dywizjonu Myśliwskiego, po wojnie wstąpił do służby w Royal Air Force;
- Jerzy Jankiewicz – pilot 113 Eskadry Myśliwskiej, 601 Dywizjonu Myśliwskiego RAF, w 1941 zestrzelił samolot w którym zginął dowódca Korpusu Lotniczego Luftwaffe Gen. Oberst Ulrich Grauert wraz ze swym sztabem. Zginął w 1942 r. nad Dunkierką;
- Stanisław Król – pilot 74 Dywizjonu Myśliwskiego RAF, zestrzelony trafił jako jeniec do obozu Stalag Luft 3 w Żaganiu, zamordowany za próbę ucieczki;
- Roman Paszkowski - generał broni pilot Wojska Polskiego.

Wymazany życiorys patrona Liceum Lotniczego w Zielonej Górze

Niestety dziwną ciekawostką jest to, że oficjalny życiorys Eugeniusza Horbaczewskiego, patrona Liceum Lotniczego w Zielonej Górze pozbawiony jest informacji o ukończeniu Korpusu Kadetów Nr 1 (1932-35). Podobnie dziwnie wygląda życiorys Jana Zumbacha KK1 (1932-37) a także przypadek Wacława Łapkowskigo KK2 rm 32, gdzie w oficjalnych życiorysach nie ma śladu o ukończeniu Korpusu Kadetów. A mowa jest o asach myśliwskich. Informację o ukończeniu KK podaje strona Kadeci II RP, powołując się na „Księgę Pamięci Kadetów II Rzeczypospolitej” oraz Józefa Zielińskiego „Asy polskiego lotnictwa”. Tu rodzi się pytanie: dlaczego wygumkowany życiorys Eugeniusza Horbaczewskiego stał się inspiracją do nadania mu patronatu liceum Lotniczego?

Niestety jak widać niejedne życiorysy zostały wygumkowane z informacji o ukończeniu korpusów Kadetów. W przypadku Jana Zumbacha wiadomo, że niektóre części życiorysu zostały celowo spreparowane na potrzeby przyjęcia do wojska. Dokonał on oszustwa, gdyż do wojska wstąpić mogły jedynie osoby posiadające polskie obywatelstwo, a on posiadał tylko szwajcarskie. Dlatego można przypuszczać, że w jego biografiach na temat latach młodzieńczych może być więcej fikcji niż prawdy.

Tu może być inny przykład Mieczysława Wiórkiewicza, którego życiorys wskazuje na ukończenie kursu Kadetów. Podejrzewać można, że ktoś przekręcił słowo korpus na kurs, nie traktując tej informacji za istotną. Ten pilot ukończył w 1928 Oficerską Szkołę Lotniczą w Dęblinie, a w 1931 uzyskał uprawnienia do latania na samolotach. W czasie kampanii wrześniowej w 122 Eskadrze Myśliwskiej zestrzelił i uszkodził po jednym samolocie. Pilot Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w 308 Dywizjonie Myśliwskim a następnie dowódca 315 Dywizjonu Myśliwskiego.

Lotnicy zagranicznych korpusów kadetów

Nie zapominajmy o tych lotnikach, którzy ukończyli Korpusy Kadetów za granicą w innej rzeczywistości geopolitycznej, gdzie praktycznie polskich granic na mapach świata jeszcze nie było.

- Piotr Abakanowicz był jednym z prekursorów polskiego lotnictwa wojskowego. W 1918 Abakanowicz zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, w którym sformował i dowodził eskadrą 16 samolotów (o nazwie Awiacja I Korpusu). W czasie okupacji Żołnierz Narodowych Sił Zbrojnych. W 1945 roku został aresztowany przez UB i skazany na śmierć, zmarł w wiezieniu mokotowskim w 1948 roku.

- Wacław Iwaszkiewicz - pilot, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. W trakcie wojny obronnej 1939 r. dowodził lotnictwem i obroną przeciwlotniczą Armii "Łódź". W 1940 r., we Francji mianowany został komendantem Centrum Wyszkolenia Lotnictwa w Lyon-Bron. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii powierzono mu funkcję I zastępcy Inspektora Polskich Sił Powietrznych. W roku 1942 pełnił obowiązki komendanta Szkoły Pilotażu w Newton. Zmarł w Londynie w 1963 roku.

- Roman Florer to następna postać, która była związana ze szkołą wojskową dla małoletnich. Ten pilot szlify lotnicze uzyskał podczas I wojny światowej na froncie serbskim. Po wojnie ze względu na wysokie kwalifikacje na początku 1917 został mianowany dowódcą eskadry. Po powrocie z frontu objął dowództwo 10 zapasowej kompanii lotniczej na lotnisku rakowickim w Krakowie. W latach 1922–1923 był komendantem Szkoły Obserwatorów i Strzelców Lotniczych w Toruniu. W 1925 został mianowany komendantem Oficerskiej Szkoły Lotniczej w Grudziądzu, która dwa lata później została przeniesiona do Dęblina, a 9 sierpnia 1928 przemianowana na Szkołę Podchorążych Lotnictwa. W 1929 roku zakończył służbę wojskową i został przeniesiony w stan spoczynku.

- Jerzy Kossowski był bohaterem bitwy warszawskiej. Ten pilot na rozkaz Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego dokonał lotu ze Staro Konstantynowa celem wywiadów i bombardowania dworców kolejowych Żytomierza i Kijowa przelatując przestrzeń 620 km, z których 560 nad terytorium nieprzyjacielskim pod nieprzerwanym ostrzałem z dział, karabinów maszynowych i ręcznych. Przez czas ofensywy Kijowskiej wykonał 57 lotów bojowych, wynoszących razem 123 godziny 50 min., miał w swoim samolocie 102 postrzały i dwóch rannych obserwatorów. W latach 1921–1925 dowódca dywizjonu w 1 Pułku Lotniczym, 1925–1927 dowódca 11 Pułku Myśliwskiego, następnie w Departamencie Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych. Popełnił samobójstwo powodowany depresją w związku z odrzuceniem wniosku o powrót do służby w obliczu nadchodzącej wojny.

- Jan Kieżun – artylerzysta w 1914 roku skierowany na kurs do Szkoły Pilotów w Sewastopolu. Podczas I wojny światowej dwukrotnie ranny, wykonał dużą liczbę lotów bojowych o łącznym czasie 381 godzin. W 1919 został dowódcą najstarszej, 10. Eskadry lotnictwa polskiego
w Brześciu nad Bugiem, którą przebazowano na lotnisko Ławica pod Poznaniem. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej 1 grudnia 1920 r. został komendantem Szkoły Pilotów w Bydgoszczy a od 1925 dowodził 4 Pułkiem Lotniczym w Toruniu. W 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodów zdrowotnych. Podczas okupacji hitlerowskiej żołnierz Armii Krajowej.

- Słabo znaną osobą w tym gronie może być Stefan Ostrowski – sportowiec, w Warszawie ukończył szkołę instruktorów pływania, szkołę gimnastyki i sportu oraz boksu. W 1917 roku walczył w szeregach I Korpusu Polskiego gen. Dowbór-Muśnickiego a w czasie kampanii wrześniowej był szefem mechaników 65 Eskadry Bombowej. W Wielkiej Brytanii służył jako mechanik 301 Dywizjonu Bombowego. Po wojnie związał się z Zakładami Lotniczymi w Mielcu. Od wczesnych lat powojennych jak i po przejściu na emeryturę angażował się w życie kulturalne środowiska mieleckiego: był aktorem amatorskich teatrów "Nurt" i "Maska". Był członkiem, seniorem Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich, Krakowskiego Klubu Seniorów Lotnictwa, a także Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Mielcu. Stefan Ostrowski zmarł w 2003 roku w wieku 101 lat. Był pierwszym mielczaninem, który dożył setnego roku życia.

Lotnicza szkoła podoficerska dla małoletnich

Mało znanym epizodem międzywojennym były szkoły podoficerskie dla małoletnich. Jedną z nich była Szkoła Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich (SPLdM) – placówka szkolnictwa wojskowego II Rzeczypospolitej, istniejąca w latach 1930-1938 w Bydgoszczy, a w latach 1938-1939 w Krośnie. Zadaniem szkoły było wyszkolenie podoficerów pilotów, mechaników samolotowych i techników obsługi naziemnej i pokładowej. Od 1932 kształcono uczniów także na elektro- i radiomechaników oraz strzelców pokładowych i radiotelegrafistów potrzebnych dla obsługi wieloosobowych samolotów nowej generacji. Do szkoły przyjmowano chłopców w wieku od 16 do 18 lat, którzy ukończyli co najmniej 7 klas szkoły powszechnej oraz dysponowali świadectwem lekarskim, wystawionym przez szpital garnizonowy (od 1935 badania w Centrum Badań Lekarskich Lotnictwa w Warszawie). Egzaminy wstępne obowiązywały z języka polskiego, historii, geografii oraz sprawności fizycznej. Przypomnijmy sylwetki nielicznych o których historia nie zapomniała:

- Jakub Bargiełowski – sybirak, pilot 315 Dywizjonu Myśliwskiego, autor wspomnień wojennych pt.: "Mustangiem w polu ognia. Wspomnienia pilota myśliwca";
- Zenon Bartkowiak – mechanik 301 Dywizjonu Bombowego, pilot 303 Dywizjony Myśliwskiego;
- Stanisław Kłosowski – w kampanii wrześniowej pilot 216 Eskadry Bombowej, 138 Dywizjon Specjalnego RAF, jedyny podoficer odznaczony Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari;
- Tadeusz Kiełpiński – w kampanii wrześniowej strzelec pokładowy w 217 Eskadrze Bombowej, 15 września zginął ostrzelany przez obronę przeciwlotniczą, pochowany na cmentarzu w Perespie na kresach wschodnich;
- Michał Cwynar – pilot 114 Eskadry Myśliwskiej, 315 Dywizjon Myśliwski, dowódca 316 Dywizjonu Myśliwskiego, autor artykułów do czasopisma o tematyce lotniczej "Skrzydłach" oraz książki "Wspomnienia wojenne";
- Edmund Kobyliński - w kampanii wrześniowej strzelec pokładowy w 211 Eskadrze Bombowej, zginął 11 września podczas walki powietrznej, pochowany koło Jarosławia na cmentarzu w Maleniskach;
- Henryk Koniuszewski – w kampanii wrześniowej strzelec pokładowy w 211 Eskadrze Bombowej, zginął 12 września podczas walki powietrznej nad wsią Miękisz Stary koło Jarosławia;
- Mieczysław Adamek – w kampanii wrześniowej pilot 113 Eskadry Myśliwskiej, 303 oraz 317 Dywizjony Myśliwskiego, zginął po skoku ze spadochronu z uszkodzonego samolotu w 1944 r.;
- Benedykt Dąbrowski – w kampanii wrześniowej pilot 114 Eskadry Myśliwskiej, żołnierz Armii Krajowej, bohater akcji odbicia lotniska w Bydgoszczy pod kryptonimem „Alicja” z 1945 r.;
- Stefan Mucha – strzelec-radiotelegrafista 301 oraz 305 Dywizjon Bombowy, w maju 1942 r. został zestrzelony i przebywał w obozach jenieckich w Stalagu Luft w Żaganiu a także w Bąkowie i Tychowie. W 1948 r. wstąpił do służby w Royal Air Force;
- Eugeniusz Nowakiewicz – pilot 123 Eskadry Myśliwskiej, najskuteczniejszy Polak w kampanii francuskiej (3 i 5/6 zestrzeleń pewnych i 1/2 uszkodzenia), 302 Dywizjon Myśliwski, zestrzelony w 1942 roku trafił do obozu jenieckiego Stalag Luft III w Żaganiu;
- Józef Czerwonka – radiomechanik, uczestnik kampanii wrześniowej, radiotelegrafista 301 Dywizjonu Bombowego, zginął wraz z załogą zestrzelony nad Holandią w 1942 r.;
- Wacław Frączek – pilot 317 Dywizjonu Myśliwskiego, RAF, zginął w katastrofie lotniczej podczas lądowania w 1949 roku;
- Józef Fuśniak – rozpoczął naukę w KK nr 1 we Lwowie, przeniósł się do KK nr 2 w Rawiczu, by w końcu zrezygnować na rzecz SPLdM, Strzelec pokładowy 301 Dywizjonu Bombowego, dwukrotnie przeżył katastrofę lotniczą, jeniec obozu Stalag VIIIB w Lamsdorf (Łambinowicach) na Śląsku Opolskim;
- Stanisław Józefiak - we wrześniu 1939 r. został ewakuowany w grupie uczniów-radiotelegrafistów do Rumunii, strzelec-radiotelegrafista 304 Dywizjonu Bombowego, pilot RAF oraz 317 Dywizjonu Myśliwskiego, pilot w amerykańskiej CIA, w 1996 r. wydał wspomnienia "Bóg, honor i Ojczyzna";
- Józef Kędziora – w kampanii wrześniowej pilot 114 Eskadry Myśliwskiej, zmarł tragicznie 30 maja 1940 r. na lotnisku Rennes;
- Władysław Kiedrzyński - we wrześniu 1939 r. pilot 114 Eskadra Myśliwskiej Brygady Pościgowej wyznaczona do obrona Warszawy, pilot 316 Dywizjonu Myśliwskiego a następnie przeszedł do służby zawodowej w RAF;
- Leon Kosmowski – w połowie września przedostał się z Torunia do oblężonej Warszawy, z lotników utworzono Batalion Lotniczy walczący jako piechota w rejonie lotniska mokotowskiego. Pilot 306 Dywizjonu Myśliwskiego, zginął zestrzelony w 1942 r. nad morzem koło Berck;
- Wacław Korwel – mechanik przeszkolony w pierwszych dniach wojny na pilota ewakuował się samolotem do Rumunii, 308 Dywizjon Myśliwski, po wojnie więzień mokotowski stracony 24 marca 1952 r.;
- Franciszek Malczewski – pilot 315 oraz 317 Dywizjonu Myśliwskiego, 65 oraz 130 Dywizjonu Myśliwskiego RAF, jako nieliczny Polak brał udział w lotach z ćwiczebnymi lądowaniami na lotniskowcu;
- Antoni Markiewicz – w kampanii wrześniowej pilot 122 Eskadry Myśliwskiej, 302 Dywizjon Myśliwski;
- Adolf Pietrasiak – w kampanii wrześniowej pilot 122 Eskadry Myśliwskiej, 92 Dywizjon RAF, 303 oraz 308 Dywizjon Myśliwski, as myśliwski;
- Tadeusz Szablewski – w kampanii wrześniowej mechanik 211 Eskadry Bombowej, ruchomy warsztat napraw i ratownictwa technicznego RAF, po wojnie wyemigrował do Kanady pracując w przemyśle lotniczym;
- Wincenty Rutkowski – mechanik naziemny 317 Dywizjonu Myśliwskiego, mechanik pokładowy RAF, zginął powracając wraz z załogą Liberatora podczas zrzutu dla walczącej Warszawy. Samolot po ostrzelaniu rozbił się w sierpniu 1944 roku koło wsi Nieszkowice Wielkie.
- Roman Rosołowski – w kampanii wrześniowej strzelec-radiotelegrafista 216 Eskadry Bombowej, jeniec niemieckich obozów dla żołnierzy, po wojnie pracownik LOT oraz bydgoskich Zjednoczonych Zakładów Urządzeń Jądrowych "Polon" przy produkcji rentgenoradiometrów, autor licznych artykułów historycznych prasy lokalnej oraz wydawanych przez Stowarzyszenie Lotników Polskich "Skrzydłach". Zorganizował pięć zjazdów absolwentów Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich - odbywały się w Bydgoszczy, Warszawie oraz Krośnie;
- Stefan Wójtowicz – w kampanii wrześniowej pilot 111 Eskadry Myśliwskiej, 303 Dywizjonu Myśliwskiego, zginął w walce powietrznej w 1940 r.
- Józef Zubrzycki – mechanik 162 Eskadry Myśliwskiej, mechanik pokładowy 1586 Eskadry do Zadań Specjalnych RAF, 300 Dywizjonu Bombowego, po wojnie członek Aeroklubu Krakowskiego oraz współpracownik Muzeum Lotnictwa Polskiego;
- Kazimierz Wünsche – w czasie kampanii wrześniowej pilot 111 Eskadry Myśliwskiej, 303 oraz 315 Dywizjon Myśliwski, po wojnie instruktor w dęblińskiej Oficerskiej Szkole Lotniczej, po represjach i zwolnieniu związał się z ratownictwem lotniczym.

Z piechoty na lotnika – niezwykły życiorys

Inną niezwykłą osobowością w tym gronie jest Antoni Tomiczek, który ukończył Szkołę Podoficerów Piechoty dla Małoletnich w Koninie. W 1936 r. dowiedziawszy się z rozkazu dziennego o naborze do lotnictwa, wyraził chęć zmiany broni. Jego prośbę zaakceptowano i po badaniach lekarskich otrzymał przydział do 2 Pułku Lotniczego w Krakowie. Na Rakowicach początkowo służył w Eskadrze Treningowej, gdzie uzyskał wyszkolenie mechanika lotniczego. Od 1937 r. uczył się pilotażu na RWD-8, PWS-18 oraz Potezach XXV. W czerwcu 1937 r. wysłany został na kurs pilotażu myśliwskiego do Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu, po którym trafił do 122 Eskadry Myśliwskiej w Krakowie. W październiku 1938 r. Tomiczek z eskadrą brał udział w zajmowaniu Zaolzia. Na początku 1939 roku został przeniesiony do Szkoły Podoficerów Lotnictwa dla Małoletnich w Krośnie. Na lotniskach w Krośnie i pobliskiej Moderówce szkolił uczniów do wybuchu wojny. Uczestnik kampanii wrześniowej, sybirak, żołnierz Armii Andersa. Od 1942 w ramach RAF kończył kursy i szkolenia, choć przed wojną był pilotem myśliwskim, zgłosił się do szkolenia na dwusilnikowcach, pragnąc zostać pilotem bombowców. W 1944 roku trafił do 1586 Eskadry do Zadań Specjalnych RAF dostarczającej zaopatrzenie dla powstańców w Warszawie. Po wojnie powrócił na Górny Śląsk, w rodzinne strony. Znalazł zatrudnienie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych w Rybniku, gdzie pracował nieprzerwanie od 1947 r. do 1979 r., kiedy przeszedł na emeryturę. Do końca życia mieszkał w rodzinnej Pstrążnej. Był członkiem Aeroklubu w Gliwicach, w którym to w latach 1957-1964 latał jako pilot sportowy. Antoni Tomiczek zmarł w 2013 r., krótko po swoich 98. urodzinach. Jego imieniem jeszcze za życia nazwano Gimnazjum w Lyskach koło Pstrążnej.

Dla wyjaśnienia przedstawionego życiorysu, przed wojną istniały trzy SPPdM: Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie, Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 w Grudziądzu oraz Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 3 w Nisku. Kandydaci do tych szkół musieli spełniać następujące warunki: posiadać obywatelstwo polskie, mieć ukończonych 14, a nie przekroczonych 16 lat życia, posiadać wiedzę w zakresie czterech klas szkoły powszechnej, posiadać odpowiednie warunki fizyczne, kwalifikujące ich do przyszłej zawodowej służby wojskowej.

WLM, LL oraz OLW, czyli Licea Wojskowe

Podczas wojny Dowództwo Armii Polskiej utworzyło w Palestynie Junacką Szkołę Kadetów (JSK), działającą w latach 1942-48. Okres powojenny to epizod z Korpusami Kadetów „Świerczewskiego” (1945-56), dopiero w latach 60 –tych powstaje Wojskowe Liceum Muzyczne w Gdańsku (1960-2005)
i następnie w latach 70-tych odnotować należy powstanie dwóch Liceów Lotniczych, pierwsze powstało w 1972 roku w Dęblinie a drugie w 1979 roku w Zielonej Górze, jako Liceum Lotnicze a później Ogólnokształcące Liceum Lotnicze (1979-1993). Lata 1985-1995 to powstanie sieci Ogólnokształcących Liceów Wojskowych (OLW) w Toruniu, Wrocławiu, Lublinie, Częstochowie oraz Olsztynie.

Jak widać historia jest pełna epizodów powstawania szkół wojskowych dla małoletnich. W przypadku Liceum Lotniczego w Dęblinie jubileusz 50-lecia istnienia zapisuje się do rekordu. Tu należy zadać sobie pytanie - bo tej kwestii można się domyślać - ile już było prób jej likwidacji?

Nowe Liceum Wojskowe – kim będzie patron?

W nowej rzeczywistości po zawieszeniu obowiązku służby wojskowej Ministerstwo Obrony Narodowej w 2019 roku powołuje do życia Wojskowe Ogólnokształcące Liceum Informatyczne w Warszawie, działające przy Wojskowej Akademii Technicznej. Szkoła przyjęła imię Polskich Kryptologów. Niedługo szkole zostanie ufundowany sztandar, szkoda tylko, że patronem nie został absolwent Korpusu Kadetów, jak niesie tradycja. Może to już spóźnione ale tu chciałbym zaproponować patrona - szkół wojskowych dla małoletnich - Mieczysława Stachiewicza, absolwenta Korpusu Kadetów nr 1 ze Lwowa. Urodził się 21 maja 1917 r. w Warszawie. Jego ojcem był Julian - ówczesny kapitan Legionów Polskich, a potem generał Wojska Polskiego, bliski współpracownik Józefa Piłsudskiego. W kampanii wrześniowej zaangażowany w ewakuację samolotów, pilot bombowca RAF, po wojnie architekt, w ciągu blisko 35-letniej kariery był zatrudniony przez wiele firm, a także przez samorządy lokalne, prowadząc także własną praktykę architekta. Po przejściu na emeryturę zaangażował się w pracę w polonijnych organizacjach. Działał w Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego (przez pewien czas jako członek zarządu) i Stowarzyszeniu Lotników Polskich. Najdłużej związany był z Instytutem Józefa Piłsudskiego w Londynie. W latach 1983-1984 był wiceprezesem, a od 1984 r. był prezesem Instytutu. Wiele lat po wojnie spisał swoje wspomnienia, które opisał w książkach pt. "Wspomnienia wojenne" (2003) oraz "Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat" (2008). Pułkownik Mieczysław Stachiewicz zmarł 30 kwietnia 2020 r.w Londynie. Miał 102 lata.

Witold Lisowski – znawca szkół wojskowych dla małoletnich

Obchody święta to także hołd dla pułkownika w st. spocz. doktora habilitowanego Witolda Lisowskiego (ur. w 1932 r. w Warszawie), syna oficera Wojska Polskiego, prezesa Fundacji Grobu Nieznanego Żołnierza, twórcy i założyciela Ogólnokształcących Liceów Wojskowych (OLW 1985-1995). Uczestnik Powstania Warszawskiego. Po II wojnie światowej skierowano go do Kompanii Małoletnich Żołnierzy, gdzie skończył gimnazjum. W 1948 roku Kompania została wcielona do warszawskiego Korpusu Kadetów im. gen. K. Świerczewskiego, skąd wydalono go za przynależność do Szarych Szeregów. W latach 1975–1985 wykładał historię medycyny słuchaczom i kadrze w Centrum Kształcenia Podyplomowego Wojskowej Akademii Medycznej oraz na Akademii Medycznej w Warszawie. W latach 1984–1989 był dyrektorem Muzeum Wojska Polskiego, następnie w 1990 r. pracował w Wojskowym Instytucie Historycznym.

Doświadczenia wojenne w szkołach dla małoletnich po latach przyczyniły się do zgłębienia tematu korpusów kadetów na przestrzeni wieków. W 1975 roku uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych za pracę „System kształcenia i wychowania w polskich Korpusach Kadetów (1918–1939)”. W 1979 roku otrzymał stopień naukowy doktora habilitowanego za pracę „System kształcenia i wychowania w polskich Korpusach Kadetów 1765–1956”. Opublikował ponad 700 artykułów poświęconych m.in.: zasłużonym Polakom, historii polskich powstań i symboli narodowych, historii polskich szkół kadetów, historii medycyny i Polonii Amerykańskiej. Publikował w pismach historyczno-lekarskich oraz wojskowych. Wraz z matką Zofią w 1994 roku otrzymali tytuł i medal Sprawiedliwych Wśród Narodów Świata za ukrywanie w czasie wojny Józefa Inwentarza.

Po odrodzeniu Rzeczypospolitej Polskiej w 1918 r. sprawę kształcenia wojskowego młodzieży traktowano szczególnie, jako ważny czynnik przygotowania społeczeństwa do obrony państwa. Uważano, że każdy Polak powinien odbyć służbę wojskową, aby czuć się żołnierzem z ducha i charakteru, bez względu na to, czy poświęca się zawodowi żołnierskiemu czy też nie. Witold Lisowski, znawca szkół wojskowych dla małoletnich w artykule pt. „Polskie Korpusy Kadetów w Latach 1918-1939” tak opisuje zasady przyjmowania małoletnich do szkół wojskowych w okresie międzywojennym:

"Korpusy kadetów, powstałe w oparciu na tradycjach polskich szkół rycerskich, jako szkoły wojskowe, uzyskały wszystkie uprawnienia państwowych szkół średnich ogólnokształcących. Łączyły one naukę gimnazjum wyższego (od IV do VIII klasy) typu matematyczno-przyrodniczego z wychowaniem i przysposobieniem wojskowym w zakresie kursu unitarnego szkoły podchorążych piechoty. Celem korpusu kadetów było „zasilenie Szkoły Podchorążych Piechoty (a także szkół innych broni) kandydatami na oficerów zawodowych przez kształcenie i wychowanie w duchu państwowym doborowego pod względem ideowym, moralnym, umysłowym i fizycznym zastępu młodzieży, poświęcającej się dobrowolnie zawodowi żołnierskiemu.(…) Dla ścisłości należy podkreślić, że do roku 1928 zobowiązano rodziców, aby składali oświadczenia stwierdzające, że oddają syna do korpusu kadetów w zamiarze poświęcenia go w przyszłości zawodowej służbie wojskowej, oraz że zwrócą kwotę opłaty szkolnej, od której syn ich przez czas swego pobytu w korpusie kadetów był zwolniony, gdyby po otrzymaniu matury nie wstąpił do Szkoły Oficerskiej."

Losy Rzeczpospolitej nierozerwalnie związane są z losami absolwentów i wychowanków polskich korpusów kadetów - szkół wojskowych dla dzieci i młodzieży, których bezgraniczne oddanie, bezwarunkowa służba Ojczyźnie, wierność tradycji rycerskiej zaklętej w słowa: „Nic dla mnie, wszystko dla Ojczyzny – Pamiętaj, żeś miał honor być kadetem” (książę Adam Czartoryski) stały się drogowskazem dla kolejnych pokoleń Polaków. Na zakończenie – należy pamiętać, że pierwszym Kadetem był Tadeusz Kościuszko.

20 maja br. w Dęblinie – w przeddzień przypadającego święta – oddamy wam hołd oraz przywrócimy do pamięci Lotnków-Kadetów.

Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALWA-a:
Grzegorz Leśniewski (OLW w Lublinie, 1987-1991)
Remigiusz Wiśniewski (LL w Dęblinie, 1983-1987)
Artur Łęcki (OLW w Lublinie, 1989-1993)

Foto: Wychowankowie Korpusów Kadetów – Lotnicy.

W dniu 26 czerwca 2021 r. na zaproszenie Prezesa Zarządu Głównego Związku Oficerów Rezerwy Rzeczpospolitej Polskiej płk. Alfreda Kabaty członkowie Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a wzięli udział w Nowym Dworze Mazowieckim w dorocznych obchodach Święta Związku. W czasie uroczystości wręczono akty mianowania oraz wyróżnienia przyznane przez instytucje państwowe oraz organizacje społeczne.

Zabierając głos mjr. rez. Grzegorz Leśniewski – prezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych „Salwa” podziękował członkom Związku i prezesowi płk. rez. Alfredowi Kabacie za współdziałanie i wyraził nadzieję na podpisanie w krótkim czasie porozumienia o współpracy. Wręczył również płk rez. Alfredowi Kabacie okolicznościowy ryngraf.

Foto: Związek Oficerów Rezerwy RP

21 maja 2021 r. po raz pierwszy w historii organizowanych przez Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a uroczystych obchodów Święta Kadetów odbył się w Płocku Honorowy Bieg Kadecki pod Honorowym patronatem Prezydenta Miasta Płocka Andrzeja Nowakowskiego.

Bieg na dystansie 5,8 km rozpoczął się punktualnie o godzinie 15.00. Trasę biegu, którą pokonywało 100 zawodników, wyznaczono w rejonie ścieżki biegowej wokół Sobótki.

Nagrody przewidziano w grupach służb mundurowych oraz cywili:

Mężczyźni – klasyfikacja generalna Służb Mundurowych miejsca I-III statuetki okolicznościowe
Kobiety – klasyfikacja generalna Służb Mundurowych miejsca I-III statuetki okolicznościowe
Mężczyźni – klasyfikacja generalna miejsca I-III statuetki okolicznościowe
Kobiety – klasyfikacja generalna miejsca I-III statuetki okolicznościowe

Uczestnicy, którzy ukończyli bieg na mecie otrzymali pakiet zawodnika (medal, koszulkę techniczną, napoje i inne nagrody od sponsorów).

Pełne wyniki biegu zostały zamieszczone na stronie superczas.pl

Klasyfikacja: Służby Mundurowe M (I-III) - Sternicki Dawid, Steckiewicz Edmund, Zieliński Sebastian;
Klasyfikacja: Służby Mundurowe K (I-III) - Szost Sandra;
Bieg Cywilów Klasyfikacja: Open M (I-III) - Goszczyński Kamil, Kordulasiński Jarek, Szcześniak Adam;
Bieg Cywilów Klasyfikacja: Open K (I-III) - Jasińska Patrycja, Mielnikiewicz Weronika, Klimkiewicz Magdalena.

Zapraszamy do obejrzenia materiału TVP 3 (od czasu 5 min. 10 sek.): Kurier Mazowiecki

Foto: facebook - Płock Biega No Age Limit

Bezpośrednio po zakończeniu obrad w ramach IX Międzynarodowej Konferencji „Edukacja patriotyczna młodzieży" odbyła się uroczystość przed Pomnikiem Nieznanego Żołnierza w Płocku z okazji Święta Kadetów.

Dokładnie o godzinie trzynastej Grzegorz Leśniewski, Prezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych „Salwa”, rozpoczął uroczystość Święta Kadetów od przypomnienia historii i tradycji kadeckiego święta. Pamięć o najmłodszych żołnierzach zostało wpisane jako święto wojskowe - Dzień Kadeta - decyzją nr 432 Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

21 maja to dzień szczególny. To dzień, w którym środowiska kultywujące tradycje kadeckie oddają cześć najmłodszym żołnierzom Rzeczpospolitej - Kadetom. Ustanowione w 1930 r., decyzją ówczesnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, Święto Kadetów bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń związanych z udziałem Kadetów z Korpusu Kadetów Nr 1 ze Lwowa i Korpusu Kadetów Nr 2 z Modlina w III Powstaniu Śląskim w 1921 r. i ogromnej daniny krwi, jaką na ołtarzu Ojczyzny złożyli kadeci w czasie walk pod Lichynią, Górą Św. Anny, Gogolinem, Zębowicami i Koźlem.

Płocka uroczystość przed Pomnikiem Nieznanego Żołnierza to także wspomnienie bohaterskich obrońców Płocka z 1920 r., w tym także najmłodszego z nich – kawalera Krzyża Walecznych – Tadeusza Jeziorowskiego – późniejszego wychowanka Korpusów Kadetów w Modlinie i we Lwowie.

Po wciągnięciu flagi na maszt i odegraniu hymnu państwowego, gdzie asystę honorową zabezpieczyli kadeci z liceum mundurowego Płockiego Uniwersytetu Ludowego z Kutna, głos zabrał Andrzej Nowakowski Prezydent miasta Płocka.

Szczególnym momentem uroczystości było wysłuchanie przez uczestników Hymnu Kadeckiego, po którym odbyło się wręczenie wyróżnień osobom szczególnie zasłużonych dla działalności patriotycznej i proobywatelskiej.

Po odczytaniu decyzji, aktu wręczenia wyróżnień dokonał Wiceprezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a Pan płk prof. SWPS, dr hab. inż. Remigiusz Wiśniewski.

Związek Piłsudczyków RP wyróżnił:
• Złotym Krzyżem Zasłużony dla Związku Piłsudczyków RP Andrzeja Nowakowskiego - Prezydenta miasta Płocka,
• Brązowym Krzyżem Zasłużony dla Związku Piłsudczyków RP - Romana Siemiątkowskiego - Wiceprezydenta miasta Płocka,
• Medalem 100 – lecia Bitwy Warszawskiej „Cudu nad Wisłą” - mjr. Artura Łęckiego - szefa wydziału rekrutacji WKU w Radomiu.

Związek Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych wyróżnił:
• Odznaką Zasłużony dla Związku Kombatantów i Byłych Więźniów Politycznych ppłk. dr. Mirosława Kuświka (Służba Więzienna) - Prezesa Środkowoeuropejskiego Centrum Analiz Strategicznych w Poznaniu oraz mł. insp. Mariusza Kryszkowskiego - Komendanta Miejskiego Policji w Płocku.

Podsumowaniem uroczystości było złożenie przez delegacje wiązanek kwiatów przed Pomnikiem Nieznanego Żołnierza w Płocku.

Organizator uroczystości, Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a, serdecznie podziękował przybyłym na uroczystości gościom w osobach i delegacjach:
• Pana Prezydenta Andrzeja Nowakowskiego,
• oraz Wiceprezydenta Romana Siemiątkowskiego.
• Komendanta Miejskiego Policji w Płocku Pana mł. insp. Mariusza Kryszkowskiego,
• delegację uczniów Szkoły Podstawowej nr 1 im. Braci Jeziorowskich w Płocku,
• delegację harcerek i harcerzy Hufca ZHP Nowy Dwór Mazowiecki im. Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie,
• delegację harcerek i harcerzy Hufca ZHP Płock im. Obrońców Płocka 1920 r.,
• delegację liceów mundurowych Centrum Naukowo - Biznesowego „Feniks” oraz Płockiego Uniwersytetu Ludowego,
• delegacje organizacji pozarządowych skupiających kombatantów i weteranów,
• przedstawicieli służ mundurowych,
• absolwentów liceów wojskowych w osobach płk. prof. inż. Remigiusza Wiśniewskiego, mjr. Artura Łęckiego, mjr. Rafała Depczyńskiego,
• poczty sztandarowe,
• szanownych zebranych oraz przedstawicieli mediów.

Szczególne słowa podziękowania skierowano do honorowego gościa uroczystości Pana Zbigniewa Jeziorowskiego – bratanka kadeta Tadeusza Jeziorowskiego.

Organizatorem IX Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Edukacja patriotyczna młodzieży” pt. Społeczna świadomość obronna – diagnoza było Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a przy współudziale partnera i organizatora naukowego konferencji Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku.

Konferencja składała się z dwóch bloków tematycznych. Pierwszy odnosił się do historii i spuścizny kadeckiej, a drugi miał na celu analizę, ale i diagnozę problemów dotyczących szeroko pojętej edukacji patriotyczno - obronnej społeczeństwa (młodzieży) w aspekcie współczesnych zagrożeń, wychodzi naprzeciw potrzebie dyskusji nad bezpieczeństwem człowieka, społeczeństwa i państwa. W agendzie kolejnych odsłon konferencji znalazła się problematyka wpływu polskich doświadczeń historycznych w kształtowaniu świadomości społeczno - obronnej z uwypukleniem wątku regionalizmu.

Uroczyste rozpoczęcie konferencji (na platformie zdalnej) rozpoczął prof. SWPW dr hab. inż. Zbigniew Kruszewski Rektor Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica, a następnie prowadzenie dyskusji oraz nadzór nad kolejnością wystąpień przejął prof. SWPW dr hab. inż. Remigiusz Wiśniewski Kierownik Zakładu Nauk o Bezpieczeństwie i Edukacji Obronnej Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica.

Konferencja przebiegała w następującej kolejności tematycznej:

- Postawy prospołeczne wychowanków Korpusów Kadetów II RP w pierwszych latach niepodległości (1918-1921) - mgr inż. Grzegorz Leśniewski - Prezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a;

- por. Tadeusz Jeziorowski - pamięć a świadomość historyczna - dr Tadeusz Milke - Towarzystwo Naukowe Płockie;

- Zjawisko narkomanii wśród nieletnich w kontekście społecznego potencjału bezpieczeństwa - nadkom. dr Anna Rybicka, mgr Michał Aleksandrowicz - Szkoła Wyższa im. Pawła Włodkowica;

- Postawy społeczne młodzieży a zjawisko migracji - dr Marzena Okrasa - Uniwersytet Marii Curie – Skłodowskiej;

- Patriotyzm i tożsamość narodowa uczniów klas wojskowych jako istotne elementy świadomości obronnej młodzieży w świetle analizy wyników badań empirycznych - prof. ASzWoj dr hab. Ilona Urych - Akademia Sztuki Wojennej;

- Kształcenie i wychowanie dla bezpieczeństwa. Socjologiczne podejście prof. UWr dr hab. Jan Maciejewski - Uniwersytet Wrocławski;

- Odmiany patriotyzmu, spojrzenie społeczno – pedagogiczne prof. SWPW dr hab. Małgorzata Kamińska - Szkoła Wyższa im. Pawła Włodkowica.

Rozpoczynając wystąpienie Prezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a skierował słowa podziękowania do partnerów wydarzenia m.in.:

- Centrum Studiów i Edukacji na Rzecz Bezpieczeństwa Uniwersytetu Wrocławskiego,
- Zakładu Socjologii Grup Dyspozycyjnych Uniwersytetu Wrocławskiego,
- Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego Akademii Sztuki Wojennej z Warszawy,
- Katedry Pedagogiki Społecznej Uniwersytetu Marii Curie – Skłodowskiej z Lublina,
- Międzynarodowy Instytut Innowacji, Nauka - Edukacja - Rozwój z Warszawy,
- Towarzystwa Naukowego Płockiego,
- Naukowo - Badawczego Centrum Ekspertyz i Kryminologii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Ukrainy,
- Tawryjskigo Uniwersytetu Narodowego im. V.I. Vernadsky’ego,
- Środkowo - Ukraińskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego im. Volodymyra Vynnychenko,
- Uniwersytetu im. Alfreda Nobla w Dniepropietrowsku,
- Akademii Lotniczej Narodowego Uniwersytetu Lotniczego Ukrainy.

Nie zabrakło słów podziękowania mediom i patronom medialnym: TVP3 Warszawa, PTV Telewizja Płock, Katolickie Radio Diecezji Płockiej KRDP, Radio Q Kutno, Polska Zbrojna, Portal mundurowy.pl

Po zakończeniu Konferencji w Sali Senatu Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica przedstawiciel Zarządu Głównego Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej wręczył Srebrny Medal za Zasługi dla Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej:

1. Panu prof. dr. hab. inż. Zbigniewowi Kruszewskiemu - Rektorowi Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku
2. Panu dr. inż. Robertowi Żakowi - Prorektorowi ds. kształcenia Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku.

Zapraszamy wszystkich do uczestniczenia i dołączenia online na IX Międzynarodową Konferencję Naukową pt. Edukacja patriotyczna młodzieży Społeczna świadomość obronna - diagnoza, która odbędzie się w Płocku w dniu 21 maja 2021 roku, w godzinach 10:00 - 12:30.

Do udziału zdalnego zapraszamy przy pomocy systemy Microsoft Teams - poniżej umieszczono link do wirtualnego spotkania. Szczegółowe informacje dostępne są na stronie internetowej konferencji.

Spotkanie aplikacji Microsoft Teams
Dołącz na swoim komputerze lub w aplikacji mobilnej
Kliknij tutaj, aby dołączyć do spotkania

W imieniu organizatorów Fundacji Orląt Opolskich zachęcamy do wzięcia udziału w uroczystych obchodach Dni Księstwa Kozielskiego, Ogólnopolskiego Święta Dnia Kadeta "Szlakiem ORLĄT OPOLSKICH - KADETÓW poległych i walczących o polskość Ziemi Opolskiej podczas Powstań Śląskich" oraz uroczystościach upamiętniających 100. rocznicę wybuchu III Powstania Śląskiego.

Z obowiązku dbania o pamięć historyczną polskiego Śląska oraz rodzinną najbliższych, której nie zdejmie z nas nikt z żyjących, biorąc na swe barki cały ciężar organizacyjno-finansowy, w imieniu rodzin ŚLĄSKICH KSIĄŻĄT PIASTOWSKICH mam zaszczyt zaprosić na uroczyste obchody:

• Dni Księstwa Kozielskiego
• Ogólnopolskiego Święto Dnia Kadeta „Szlakiem ORLĄT OPOLSKICH - KADETÓW poległych i walczących o polskość Ziemi Opolskiej podczas Powstań Śląskich”
• Upamiętniające 100 rocznicę wybuchu III Powstania Śląskiego.

Święto DNIA KADETA, ustanowione przez Marszałka Józefa Piłsudskiego na dzień 21 maja, obchodzimy corocznie w najbliższą sobotę - niedzielę tej daty, upamiętniającej śmierć najmłodszego z poległych kadetów, szesnastoletniego Karola Hieronima Chodkiewicza 1904-1921 r. Jest to jedyne święto, jakie w wielowiekowej historii państwowości polskiej zrodziła Ziemia Opolska. Dzisiaj, to na nas spoczywa obowiązek dbania o jego pamięć, dlatego w imieniu RODZINY CHODKIEWICZÓW oraz rodzin poległych w Powstaniach Śląskich Kadetów, wzywamy wszystkich, którym bliski sercu jest POLSKI ŚLĄSK OPOLSKI do udziału w naszych uroczystościach

Powyższe Uroczystości odbędą się w dniach 22-23 maja 2021 r.

Plan Uroczystości - 22-23 maja 2021 r.

Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a serdecznie zaprasza do udziału w IX Międzynarodowej Konferencji Naukowej "Edukacja patriotyczna młodzieży" pt. Społeczna świadomość obronna - diagnoza - pod honorowym patronatem Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego, która odbędzie się w dniu 21 maja 2021 roku w formie online na platformie MS Teams.

Państwa udział w Konferencji będzie zaszczytem dla organizatorów: Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a oraz Zakładu Nauk o Bezpieczeństwie i Edukacji Obronnej SWPW w Płocku, ponadto podniesie wartość poznawczą tego przedsięwzięcia.

Konferencja ma na celu analizę ale i diagnozę problemów dotyczących szeroko pojętej edukacji patriotyczno - obronnej społeczeństwa (młodzieży) w aspekcie współczesnych zagrożeń, wychodzi naprzeciw potrzebie dyskusji nad bezpieczeństwem człowieka, społeczeństwa, państwa. W agendzie konferencji znajdzie się problematyka wpływu polskich doświadczeń historycznych w kształtowaniu świadomości społecznoobronnej z uwypukleniem wątku regionalizmu. Pojemność tematyczna z założenia jest obszerna, gdyż słowa kluczowe - edukacja i świadomość obronna stanowią o wzajemnej interakcji.

Kontekst Konferencji zawiera się w dwóch zakresach wiedzowych:
1. Historycznym (regionalnym), w którym organizatorzy główny nacisk poznawczy zamierzają skupić na zagadnieniach lokalnych, upamiętniających wychowanków i absolwentów Korpusów Kadetów II RP - szkół wojskowych dla małoletnich, w tym także bohatera Płocka Tadeusza Jeziorowskiego, absolwenta Korpusu Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie;
2. Współczesnym, opisującym aktualne zagadnienia obronne w wielopłaszczyznowym wymiarze w skali mikro ale i makro z uwypukleniem zagadnień prospołecznych.

Stałym zamierzeniem debaty naukowej jest część patriotyczna z okazji Święta Kadetów, która po zakończeniu Konferencji odbędzie się przed Pomnikiem Nieznanego Żołnierza w Płocku w wymiarze czasowym od godziny 13.30 - 14.00.

Dopełnieniem obchodów święta najmłodszych żołnierzy RP będzie Honorowy Bieg Kadecki pod Patronatem Prezydenta Miasta Płocka.

W załączeniu znajdziecie szczegółową agendę i program Konferencji. Jednocześnie wyrażamy życzenie o rozpropagowanie informacji o wydarzeniu w środowisku lokalnym – przekazanie komunikatu.

Plan Konferencji - 21 maja 2021 r.

Szanowni Koledzy i Przyjaciele,

Przyjmijcie proszę najserdeczniejsze życzenia Świąteczne.
Niech nadchodzące Święta przyniosą spokój, ulgę i radość z budzącej się Wiosny.

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a

21 maja 2021 r. w Płocku Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a, wraz z Zakładem Nauk o Bezpieczeństwie i Edukacji Obronnej Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, organizuje kolejną (IX) odsłonę Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej "Edukacja patriotyczna młodzieży". Integralnymi częściami Konferencji będą:

- uroczystość patriotyczna przed Pomnikiem Nieznanego Żołnierza w Płocku z okazji Święta Kadetów, której partnerem będą kadeci z I LO PUL, liceum mundurowe z Kutna;

- organizowany po raz pierwszy - Honorowy Bieg Kadecki.

Zapisy oraz regulamin Biegu będzie dostępny od dnia 01.03 do 30.04.2021 r. na stronach www.maratonypolskie.pl oraz superczas.pl

Niebawem wizualizacja koszulki i medalu! Szczegóły dototyczące konferencji już wkrótce. Serdecznie zapraszamy.

Wesołych Świąt! Szczęśliwego Nowego Roku!

Niech nadchodzące Święta przyniosą wszystkim wiele szczęścia, radości i ciepła w niepowtarzalnej rodzinnej atmosferze, a Nowy 2021 Rok obfituje w pomyślność i lawinę sukcesów.

Życzy

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a serdecznie zaprasza na Otwartą Debatę pt. Licea Wojskowe - szkoły wojskowe dla małoletnich. Stan badań. Perspektywy.

W czasie Otwartej Debaty członkowie Zarządu Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a, w osobach:

- Grzegorz Leśniewski
- Artur Łęcki
- Remigiusz Wiśniewski

omówią kwestie możliwości kształcenia w wojsku absolwentów szkół średnich, odpowiedzą na pytanie ile MON w MEN? (czyli słów kilka o Oddziałach Przygotowania Wojskowego) oraz spróbują udowodnić, że Licea Wojskowe były (są?) szkołami wojskowymi dla małoletnich.

Debata rozpocznie się 3 grudnia 2020 r. (czwartek) o godz. 11.00.

Link do debaty: https://join.skype.com/nW0zTQAh3MmW

Informujemy, że zgodnie z uchwałą nr 3/2020 Walnego Zebrania Członków Stowarzyszenia SALW-a z dnia 17 października 2020 r. wybrano i zaakceptowano skład Zarządu Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a na kadencję 2020-2025:

• Prezes/Skarbnik: Grzegorz Leśniewski (OLW Lublin),
• Wiceprezes: Remigiusz Wiśniewski (LL Dęblin),
• Sekretarz: Artur Łęcki (OLW Lublin).

Ponadto uchwałą nr 2/2020 Walnego Zebrania Członków Stowarzyszenia SALW-a z dnia 17 października 2020 r. obowiązuje nowy Regulamin Stowarzyszenia. Zgodnie z nowymi zapisami Regulaminu zapraszamy w nasze szeregi wychowanków i absolwentów klas mundurowych (§ 3 ust. 5 Regulaminu).

Walne Zebranie Członków Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a!!!

Zarząd Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a informuje, że 17 października 2020 r. o godz. 18.00 rozpocznie się Walne Zebranie Członków Stowarzyszenia.

Szczegółowe informacje zostały już przekazane na adresy mailowe Członków Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a.

Najważniejsze decyzje do podjęcia to uchwalenie Regulaminu Stowarzyszenia w nowym brzmieniu oraz wybór Zarządu na kolejną kadencję.

Ponad pół roku temu miało miejsce szczególne wydarzenie dla środowiska absolwentów liceów wojskowych, przeoczyliśmy ważne wydanie książki Dariusza Bugajskiego absolwenta Ogólnokształcącego Liceum Wojskowego w Lublinie, który po jej ukończeniu związał się z Marynarką Wojenną.

29 listopada 2019 roku miało miejsce wodowanie i promocja książki kmdr. dr. hab. Dariusza R. Bugajskiego w Muzeum Marynarki Wojennej, The Polish Naval Academy. In the Centenary of Regaining Access to the Baltic Sea (Akademia Marynarki Wojennej. W stulecie odzyskania dostępu do Morza Bałtyckiego). Książka jest po angielsku, jedynie kalendarium jako osobny dodatek jest też po polsku wraz z fragmentem recenzji. Książka jest adresowana do odbiorców zagranicznych (delegacje) ale może też być interesująca dla odbiorców polskich. Twarde okładki, dobry papier, wiele historycznych i kolorowych zdjęć oraz reprodukcji obrazów marynistycznych, kolorowe mapy autora, historia i znaki MW, sprawiają, że może się podobać. Autor napisał ją społecznie, bez honorarium, jako swoiste podziękowanie dla uczelni z którą związał się na lata.

Z recenzji prof. dr. hab. Wojciecha Fałkowskiego, profesora historii na Uniwersytecie Warszawskim, dyrektora Zamku Królewskiego w Warszawie, byłego wiceministra obrony narodowej, można przeczytać:

Prezentacja Akademii […] jest znakomitym sposobem na przedstawienie polskich tradycji morskich i naszego potencjału wojskowego, a pośrednio także koncepcji politycznych i dalekosiężnej strategii obecności na morzu. […] We właściwy sposób pokazuje funkcje Akademii widziane także w perspektywie międzynarodowej, przy obecnym stanie wiedzy i rzemiosła morskiego. […] stwierdzenie, że jest to „szkoła przywódców i wiodące centrum badawcze” ukierunkowuje wywód w najlepszym z możliwych kierunków. To jest ta wizytówka, o którą naprawdę chodzi! Cele książki są dwojakie, z jednej strony ma być wizytówką Akademii wobec wojskowej braci marynarskiej z różnych krajów i kontynentów, a z drugiej ma być kompletnym informatorem o historii i obecnym działaniu uczelni. Oba zamierzenia zostały zrealizowane z sukcesem, a dodatkowo praca stała się małym kompendium historii Polski, z natury rzeczy wybiórczym i sprofilowanym, ale pożytecznym i ciekawym. Jest wydawnictwem rzetelnym i efektownym […].

kmdr Dariusz R. Bugajski – wojskowy i nauczyciel akademicki, doktor habilitowany nauk prawnych, profesor Akademii Marynarki Wojennej. Ukończył studia na kierunku nawigacja i uzbrojenie okrętowe w AMW w Gdyni oraz prawo na Uniwersytecie Gdańskim. W latach dziewięćdziesiątych był dowódcą okrętu w Kołobrzegu. W Akademii Marynarki Wojennej pełnił różne funkcje, również jako prodziekana oraz prorektora do spraw kształcenia.

Autor ponad 100 publikacji naukowych i popularno-naukowych. Naukowo zajmuje się prawem międzynarodowym i bezpieczeństwem międzynarodowym. Interesuje się geografią oraz historią, szczególnie Polskiej Marynarki Wojennej i Kresów Wschodnich.

Jest twórcą i redaktorem naczelnym czasopisma wojskowego i prawniczego „Międzynarodowe Prawo Humanitarne". Zajmuje się także upowszechnianiem wiedzy z zakresu międzynarodowego prawa humanitarnego konfliktów zbrojnych. Jest członkiem zarządu stowarzyszenia Rada Budowy Okrętów.

Książkę można zamówić pisząc na: wydawnictwo@amw.gdynia.pl

Kalendarium - Historia Akademii Marynarki Wojennej, Polskiej Marynarki Wojennej i Polski

Fotogaleria - Wodowanie książki w Muzeum MW

21 maja to dzień szczególny. To dzień, w którym środowiska kultywujące tradycje kadeckie oddają cześć najmłodszym żołnierzom Rzeczpospolitej - Kadetom.

Ustanowione w 1930 r., decyzją ówczesnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, Święto Kadetów bezpośrednio nawiązuje do wydarzeń związanych z udziałem Kadetów z Korpusu Kadetów Nr 1 ze Lwowa i Korpusu Kadetów Nr 2 z Modlina w III Powstaniu Śląskim i ogromnej daniny krwi, jaką na ołtarzu Ojczyzny złożyli kadeci w czasie walk pod Lichynią, Górą Św. Anny, Gogolinem, Zębowicami i Koźlem:

• kpr. Karol Chodkiewicz z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, poległ 21 maja 1921 r. w bitwie pod Lechynią pod Górą Św. Anny,
• kpr. Zygmunt Toczyłowski z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, zmarł 21 maja 1921 r. z ran odniesionych w czasie walk pod Lichynią i pod Górą Św. Anny,
• kpr. Zygmunt Zakrzewski z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, zmarł 21 maja 1921 r. z ran odniesionych w czasie walk pod Lichynią i pod Górą Św. Anny,
• sierż. Henryk Czekaliński z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, poległ 10 czerwca 1921 r. pod Zębowicami,
• sierż. Zbigniew Pszczółkowski z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, poległ 10 czerwca 1921 r. pod Zębowicami,
• sierż. Zbigniew Zaszczyński z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, poległ 10 czerwca 1921 r. pod Zębowicami,
• kadet Zygmunt Kuczyński z Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie, zamordowany przez Niemców w szpitalu w Starej Kuźni, gdzie trafił w wyniku rany w głowę w czasie walk pod Koźlem.

Cześć Ich Pamięci!!!

Tradycyjnie, 21 maja każdego roku, z inicjatywy Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a organizowano ogólnopolskie obchody Święta Kadetów oraz Konferencję pn. Edukacja patriotyczna młodzieży. Niestety, tegoroczna Konferencja, w związku z sytuacją epidemiczną, nie odbędzie się dzisiaj, a 22 października br. W związku z powyższym przypominamy, że VIII Międzynarodowa Konferencja Naukowa Edukacja Patriotyczna Młodzieży pt. „Polska i Polacy w wojnie polsko – bolszewickiej 1920 roku, w setną rocznicę Bitwy Warszawskiej” odbędzie się w Bydgoszczy, w obiektach Inspektoratu Wsparcia Sił Zbrojnych.

Dzień Kadeta został wpisany jako święto wojskowe zgodnie z decyzją nr 432 Ministra Obrony Narodowej z dnia 24 grudnia 2013 r. w sprawie ustanowienia świąt wojskowych oraz sposobu ich obchodzenia w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdjęcie: Obelisk i krzyż upamiętniające kadeta kpr. Karola Chodkiewicza z Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie ustawiono w Oleszce (powiat krapkowicki), w miejscu Jego bohaterskiej śmierci.

Ze smutkiem informujemy, że 30 kwietnia br. w Londynie zmarł Absolwent Korpusu Kadetów nr 1 Marszałka Józefa Piłsudskiego we Lwowie płk Mieczysław Stachiewicz (rm. 1937). Syn generała Juliana Stachiewicza, oficera Legionów Polskich i współpracownika Józefa Piłsudskiego.

Kadet, żołnierz, uczestnik wojny obronnej 1939 r., pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii (w 301 Dywizjonie Bombowym Ziemi Pomorskiej). Aktywny działacz organizacji polonijnych, w tym Stowarzyszenia Lotników Polskich i Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego. Członek, wiceprezes, prezes, wreszcie Honorowy Prezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Kawaler Orderu Orła Białego. Odznaczenie zostało nadane w 2017 roku. Otrzymał także honorowe wyróżnienie „Błękitne Skrzydła” przyznane przez redakcję „Skrzydlatej Polski” oraz Zarząd Krajowej Rady Lotnictwa.

Cześć Jego pamięci!

Zdjęcie: Instytut Józefa Piłsudskiego w Londynie

W początkach marca 2010 r. w restauracji „Kwadrans” w Gdyni spotkało się czterech absolwentów liceów wojskowych. Zjedli obiad i już z pełnymi brzuszkami uradzili, ze należałoby pomyśleć o jakiejś formie integracji kolegów.

Początkowo wpadli na pomysł wykorzystania portalu społecznościowego Nasza Klasa (facebook nie był jeszcze tak popularny) do tego by „pozbierać” wszystkich licealistów wojskowych. Jednak pomysł zastąpili lepszym, polegającym na powołaniu do życia stowarzyszenia. Stwierdzili, że taka forma będzie bardziej integrować kolegów, a poza tym będzie doskonalą platforma wymiany poglądów i doświadczeń.

Dnia 17 kwietnia 2010 r. Stowarzyszenie zostało zarejestrowane pod nazwą: Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a. Pierwszym prezesem został Kol. Tomasz Kryściak (OLW Częstochowa). Na kolejne dwie kadencje prezesem wybrano Kol. Grzegorza Leśniewskiego (OLW Lublin). Od jesieni 2019 r. pełniącym obowiązki prezesa jest Kol. Rafal Depczyński (OLW Toruń). Stowarzyszenie skupia ponad 100 członków.

Przez 10 lat działalności Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a stało się rozpoznawalną marką. Zorganizowało siedem międzynarodowych konferencji naukowych „Edukacja Patriotyczna Młodzieży” pod honorowym patronatem Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Wydało kilkanaście publikacji książkowych. Uczestniczyło w niezliczonej liczbie inicjatyw lokalnych, ogólnopolskich i międzynarodowych jako organizator, współorganizator i uczestnik. Wspierało darami muzea, izby pamięci, biblioteki i kluby osiedlowe. Aktywnie uczestniczyło także w działaniach zmierzających do ufundowania Sztandarów dla 1. Brygady Lotnictwa Wojsk Lądowych w Inowrocławiu oraz Hufca ZHP Nowy Dwór Mazowiecki im. Korpusu Kadetów nr 2.

Za działalność społeczną Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a odebrało wiele listów gratulacyjnych i nagród, m.in: Odznakę honorową "Zasłużony dla Kultury Polskiej" od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Medal Pamiątkowy „PRO MASOVIA” od Marszałka Województwa Mazowieckiego, Odznakę Honorową im. Krystyny Krahelskiej — Pamięci Powstania Warszawskiego od Towarzystwa Przyjaciół Warszawy, Honorową Odznakę Ruchu Przyjaciół Harcerstwa od Związku Harcerstwa Polskiego, Medal Świętego Jana Pawła II od Stowarzyszenia Pamięci Jana Pawła II Rejowcu.

Decyzją nr. 29/MON z dnia 29 lutego 2020 r. podpułkownik Stanisław Jerzy Sędziak został patronem "terytorialsów" - 14 Zachodniopomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej.

Święto patrona ustanowiono na dzień 4 września - na pamiątkę zrzutu cichociemnego w grupie pięciu spadochroniarzy na palcówkę odbiorczą "Ugór".

14. ZBOT funkcjonuje od 27 września 2019 roku. Jej kolejne bataliony powstają w Trzebiatowie i Wałczu. Obecnie dowódcą brygady jest płk Grzegorz Kaliciak, przeniesiony z 6 MBOT w Warszawie.

Stanisław Sędziak był przede wszystkim kadetem i absolwentem przedwojennego systemy kształcenia młodzieży w szkołach wojskowych dla dzieci i małoletnich. Ukończył Korpus Kadetów nr 3 w Rawiczu, który obok Łobzowa, Lwowa, Modlina oraz Chełmna kształciły przyszłych adeptów sztuki wojennej. Warto przypomnieć, z Księgi Pamięci Kadetów II RP, że kiedy skazywano ppłk. Stanisława Sędziaka w 1947 r. na karę śmierci - zamienioną później na dożywotnie więzienie - w trakcie procesu II Zarządu Głównego WiN - za okoliczność obciążającą uznano fakt, że był przed wojną … kadetem.

Trzeba przypomnieć, że w kampanii wrześniowej uczestniczyli nieomal wszyscy absolwenci Korpusu Kadetów jako ochotnicy. Po klęsce wrześniowej część kadetów pozostała w kraju, włączając się w szeregi Podziemnej Armii Polskiej ZWZ - AK. Zaledwie kilku kadetom udało się wydostać z obozu w Starobielsku. Niektórzy jak np. ppor. Henryk Ossowski - mat. 1938 r. walczył w Wydzielonym Oddziale Wojska Polskiego mjr. Henryka Dobrzańskiego „Hubala”, gdzie pełnił funkcję adiutanta.

Bardzo duża część kadetów znalazła możliwość zmierzenia się z wrogiem w szeregach sił zbrojnych państw sprzymierzonych. Ich teren walki obejmował Francje, Anglię, Libię, Włochy, Holandię, Belgię i Norwegię. Walczyli i ginęli na lądzie, morzu i w powietrzu. Wszędzie zdobywali sławę i szerzyli chwałę oręża polskiego. Łącznie zginęło 250 - ciu kadetów, jak podaje Stanisław Łodygowski (kadet absolwent 1939 r.) autor „Kadeci II RP Walczyli i ginęli za Polskę”.

Wśród znanych kadetów byli między innymi:
– komandor Jan Grudziński absolwent 1925 r., który zaginął wraz z dowodzonym okrętem podwodnym ORP „Orzeł”;
– komandor porucznik Franciszek Dąbrowski absolwent 1923 r., we wrześniu 1939 roku faktyczny dowódca obrony Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte.;
– ppłk. Łukasz Konrad Ciepliński absolwent 1934 r. – „żołnierz wyklęty”, członek Organizacji Orła Białego, ZWZ-AK oraz NIE i DSZ, prezes IV Komendy Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość;
– gen. dyw. Czesław Czubryt-Borkowski absolwent 1936 r. – przeszedł cały szlak bojowy od Lenino do Berlina;
– gen. bryg. Witold Aleksander Urbanowicz absolwent 1936 r. – pilot Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, as myśliwski, dowódca Dywizjonu 303;
– gen. broni pilot Roman Paszkowski absolwent 1934 r. - uczestnik wojny obronnej 1939, jeniec niemieckich oflagów, więzień okresu stalinowskiego (1951–1955), dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju (1967–1976), ambasador PRL w Angoli (1976–1980), przewodniczący Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa (1985–1990), poseł na Sejm PRL IX, prezes Klubu Generałów WP.

Ppłk Stanisław Sędziak znalazł się w gronie dwudziestu trzech kadetów, którzy w ramach Armii Krajowej, walczyło jako tzw. „Cichociemni”. Wśród nich byli m.in. mjr Kazimierz Bilski ps. „Rum” – w czasie Powstania Warszawskiego d-ca Batalionu Szturmowego IV – absolwent 1932 r., por. Eugeniusz Chyliński ps. „Fryz” instruktor pirotechniki, żołnierz Kedywu Okręgu Wileńskiego, więzień Gestapo a po wojnie wieloletni więzień sowiecki oraz ppor. Henryk Ostrowiński ps. „Smyk” żołnierz Oddziału V Komendy Głównej AK – kdt 4 komp. w 1939 r.

Zdjęcie: Obchody Święta Kadetów w 2014 roku w Rawiczu – kadr z filmu pt.: „Korpus Kadetów nr 3/2 w Rawiczu”, autorstwa Henryka Pawłowskiego.

***

Stanisław Jerzy Sędziak ps. „Warta”, ur. 7 września 1913 r. w Gwizdałach (pow. węgrowski), zm. 2 sierpnia 1978 r. w Toruniu - podpułkownik dyplomowany, oficer dyplomowany Wojska Polskiego, Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Armii Krajowej, szef sztabu Okręgu Nowogródek AK, oficer Obywatelskiej Armii Krajowej, Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, WiN, więzień UB, torturowany, skazany na śmierć, następnie na dożywocie (1947-1957), cichociemny.

Uczył się w szkole powszechnej w Gwizdałach, od 1924 r. w gimnazjum w Grodnie, od 1927 r. w Białymstoku. Od 1930 r. w Korpusie Kadetów nr 3 w Rawiczu, w 1934 r. zdał egzamin dojrzałości.

Od 1934 r. w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, po jej ukończeniu w 1936 r. awansowany na stopień podporucznika, przydzielony jako dowódca plutonu do 7 Pułku Legionów 3 Dywizji Piechoty Legionów w Chełmie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku Sędziak dowodził 8 kompanią 95 Pułku Piechoty. Uczestniczył w walkach pod Puławami i Kazimierzem Dolnym oraz w drugiej bitwie tomaszowskiej (22-27 września). Po klęsce kampanii próbował przedostać się na Węgry, ale został aresztowany. Zbiegł z niewoli i przez Francję dostał do Wielkiej Brytanii, gdzie w strukturach Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie dowodzi plutonem w 3 Batalionie 1 Brygady Strzelców. Po ukończeniu kursu Wyższej Szkoły Wojennej, został mianowany oficerem dyplomowanym, a następnie awansowany na stopień porucznika.

16 grudnia 1941 roku zgłosił się do służby w Polsce. Przeszedł szkolenie w zakresie dywersji i awansowany do stopnia kapitana. Do kraju przerzucono go w ramach operacji „Rheumatism”, z 3 na 4 września w pobliżu Łyszkowic na placówkę „Ugór”. Razem z nim do kraju skoczyli mjr Jan Lech „Granit”, kpt. Zygmunt Policiewicz „Świetk”, mjr Wincenty Ściegienny „Las” oraz kurierzy por Adam Cużytek i bomb. Stanisław Lach.

W Polsce został mianowany szefem sztabu Okręgu Nowogródek Armii Krajowej, a potem jego dowódcą. Pod jego komendą oddziały AK prowadziły setki akcji przeciwko Niemcom i Sowietom. Nie stawił się na organizowaną przez Rosjan 17 lipca 1944 w Boguszach „odprawę” dla oficerów AK z okręgów Wilno i Nowogródek, dzięki czemu uniknął aresztowania przez NKWD.

Po wojnie nadal walczył z Sowietami. Był szefem sztabu białostockiego okręgu AK, a potem jego dowódcą. Został aresztowany 4 stycznia 1947 roku i osadzony w więzieniu na Mokotowie. Skazany na śmierć, wyrok zamieniono na dożywocie. Zwolniono go w 1957 roku. Zmarł w 1978 roku w Toruniu.

Za szczególną odwagę i zasługi został odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Orderem Virtuti Militari.

Ogólnokształcące Licea Wojskowe w 2020 roku, będą świętować 35. rocznicę utworzenia OLW (Lublin, Toruń, Wrocław) oraz 25. rocznicę zakończenia działalności OLW w Częstochowie, a jednocześnie zakończenie przez MON - jak to się dzisiaj mówi - Projektu "OLW".

W związku z powyższym 29 maja 2020 roku w Lublinie odbędą się uroczystości które rozpoczniemy w obiektach UMSC od Sympozjum poświęconemu fenomenowi OLW. Następnie, w obiektach ówczesnego OLW na ul. Kruczkowskiego (obecnie ulica Herberta, kompleks batalionu dowodzenia Wielonarodowej Brygady) odbędzie się krótka gala rocznicowa i zwiedzanie.

Wieczorem, uroczysta kolacja.

Szczegóły zostaną przekazane w oddzielnym komunikacie.

Wszystkich zainteresowanych udziałem w uroczystościach "OLW 2020" serdecznie proszę o kontakt mailowy na adres:7salwa7@wp.pl

PS1. Zapraszamy wszystkich zainteresowanych, nie tylko absolwentów OLW w Lublinie.

PS2. Jeśli planujecie uroczystości w innych miastach, proszę o taką informację na adres: 7salwa7@wp.pl. Wesprzemy

Pod koniec lat 80-tych Ministerstwo Obrony Narodowej wydało serię wydawniczą pt. "Patroni Liceów Wojskowych". Dzięki uprzejmości pracowników Centralnej Biblioteki Wojskowej w Warszawie mamy możliwość uzupełnienia wiedzy i zapoznania się z historią tych, których nazwiska nosiliśmy na Sztandarach. W niektórych przypadkach były to kompromisy.

Wykaz Patronów:
1. Liceum Lotnicze (LL) w Dęblinie - kpt. pil. Franciszek Żwirko i inż. pil. Stanisław Wigura.
2. Liceum Lotnicze (LL) w Zielonej Górze - kpt. pil. Eugeniusz Horbaczewski.
3. Wojskowe Liceum Muzyczne (WLM) w Gdańsku - Karol Kurpiński.
4. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe (OLW) w Lublinie – mjr Alojzy Sroga.
5. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe (OLW) w Toruniu - ppor. Ryszard Kulesza.
6. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe (OLW) we Wrocławiu – mjr Piotr Wysocki.
7. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe (OLW) w Częstochowie - Andrzej Frycz Modrzewski.
8. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe (OLW) w Olsztynie - brak patrona.

Tu wyjaśnienie nieścisłości stopnia wojskowego Piotra Wysockiego patrona OLW we Wrocławiu, który był pułkownikiem, nie majorem. Tadeusz Łepkowski autor biografii Piotra Wysockiego podaje stopień majora, a "pułkownik" używa w cudzysłowie, ponieważ nie udało się mu odszukać potwierdzenia w dokumentach. Dopiero odnaleziony pamiętnik Piotra Wysockiego wydany w 2006 roku przez wydawnictwo WAT potwierdził, że "w czasie trwania powstańczej kampanii dosłużył się stopnia pułkownika".

Patron OLW we Wrocławiu Pułkownik Piotr Wysocki był przywódcą sprzysiężenia podchorążych, które doprowadziło do wybuchu powstania listopadowego. Słowami „Polacy! Wybiła godzina zemsty. Dziś umrzeć lub zwyciężyć potrzeba! Idźmy, a piersi wasze niech będą Termopilami dla wrogów” poderwał do powstania uczących się podchorążych, przerywając im zajęcia z taktyki. Jego odwaga oraz męstwo wzbudzały powszechny podziw i uznanie wśród współtowarzyszy walki. Jego mottem były słowa „Wszystko dla Ojczyzny - nic dla mnie”, te właśnie słowa wyryte są na jego grobie.

Kpt. pil. Eugeniusz Horbaczewski, patron Liceum Lotniczego w Zielonej Górze - nie doczekał się publikacji w serii wydawniczej "Patroni Liceów Wojskowych". Powodem prawdopodobnie jest to, że szkoła otrzymała imię kpt. pil. Eugeniusza Horbaczewskiego dopiero 1 września 1988 r.

Najmłodsze Liceum Wojskowe OLW w Olsztynie, to jedyna szkoła wojskowa dla małoletnich bez patrona. Wnioskowano do MON o nadanie OLW w Olsztynie imienia Seweryna Pieniężnego ale niestety, uznano, że Seweryn Pieniężny jest nieodpowiednim kandydatem (proszę o sprawdzenie życiorysu). Ponowiono wniosek, tym razem napisano "wyżej", proponując gen. Sylwestra Kaliskiego. Efekt...jak w pkt. 8 powyżej - brak patrona.

Za nami Narodowe Święto Niepodległości, apele, pochody, marsze... i sztandary. Ze sztandarami nierozłącznie kryje się historia i tradycja a przede wszystkim zapomniani ludzie, którzy ją tworzyli. Jakiś czas temu staraliśmy się zinwentaryzować sztandary Liceów Wojskowych i odnaleźć miejsca ich przechowywania. Choć osiągnęliśmy wiele sukcesów, potrzebujemy kilku potwierdzeń.

Idea utworzenia liceów wojskowych zrodziła się w latach 80. XX wieku - w okresie, kiedy nasze siły zbrojne przechodziły kryzys społecznego zaufania związany z wydarzeniami stanu wojennego. Chętnych do podjęcia nauki w szkołach oficerskich czy akademiach wojskowych było tak mało, że na jednego kandydata przypadało kilka wolnych miejsc. W Polsce w tamtym czasie funkcjonowały już 2 Licea Lotnicze (LL) w Dęblinie i Zielonej Górze oraz Wojskowe Liceum Muzyczne (WLM) w Gdańsku. Docelowo powstało 5 Ogólnokształcących Liceów Wojskowych (OLW): w Lublinie, w Toruniu, we Wrocławiu oraz Olsztynie i Częstochowie, które funkcjonowały łącznie w latach 1985-1995. Wzorcem dla tego przedsięwzięcia było sprawdzone rozwiązanie funkcjonujących Korpusów Kadetów „szkół wojskowych dla małoletnich”, istniejących w naszym kraju w latach 1918-1939 i 1944-1956.

Dla przykładu sztandar dla Ogólnokształcącego Liceum Wojskowego w Częstochowie ufundowany został przez Komitet Rodzicielski i przechowywany był w szkolnym archiwum "Andersa" w Zespole Szkół im. gen. Władysława Andersa w Częstochowie. Uroczystego aktu wręczenia sztandaru na ręce Dyrektora Szkoły płk. Kazimierza Nity dokonał 13 października 1988 roku w Częstochowie Dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego gen. bryg. Henryk Szumski. Dzięki nawiązaniu współpracy ze szkołą, Prezes Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a w dniu 23 kwietnia 2018 r. uroczyście przekazał Sztandar rozformowanego w 1995 roku Ogólnokształcącego Liceum Wojskowego im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Częstochowie do zasobów Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

W muzeum tym znajdują się także inne sztandary rozformowanych już szkół, takich jak Ogólnokształcące Liceum Wojskowe w Lublinie, które 5 maja 1989 roku otrzymało sztandar oraz patrona mjr. Alojzego Srogę. Wręczenia sztandaru dokonał Zastępca Dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego gen. bryg. Jerzy Jarosz.

Najstarsze, istniejące od 1973 roku Liceum Lotnicze w Dęblinie, otrzymało sztandar oraz imię Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury 17 września 1981 roku . Szkoła w 2023 roku będzie obchodziła 50-lecie swego istnienia.

Poniżej prezentujemy ustalone informacje o miejscach przechowywania sztandarów:

1. Liceum Lotnicze im. Franciszka Żwirki i Stanisława Wigury w Dęblinie – sztandar przechowywany w OLL w Dęblinie.

2. Liceum Lotnicze im. kpt. pil. Eugeniusza Horbaczewskiego w Zielonej Górze - sztandar przechowywany w IV Liceum Ogólnokształcącym im. kpt. pil. Eugeniusza Horbaczewskiego w Zielonej Górze - Czy po transformacji LL w WLO (ciekawe dlaczego nie w OLW?) w Zielonej Górze w 1989 r. wręczono nowy sztandar?

3. Wojskowe Liceum Muzyczne im. Karola Krupińskiego w Gdańsku - sztandar przechowywany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

4. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe im. Alojzego Srogi w Lublinie - sztandar przechowywany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

5. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe im. ppor. Ryszarda Kuleszy w Toruniu - sztandar przechowywany w Muzeum Wojsk Lądowych w Bydgoszczy.

6. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe im. mjr. Piotra Wysockiego we Wrocławiu - sztandar przechowywany w Liceum Ogólnokształcącym nr XV im. mjr. Piotra Wysockiego we Wrocławiu.

7. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe m. Andrzeja Frycza Modrzewskiego w Częstochowie - sztandar przechowywany w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie.

8. Ogólnokształcące Liceum Wojskowe w Olsztynie - czy OLW w Olsztynie miało sztandar? Nigdzie nie znaleźliśmy tej informacji.

Prosimy o potwierdzenie czy WLO w Zielonej Górze oraz OLW w Olsztynie posiadały nadany sztandar. Czy może ktoś dysponuje zdjęciami sztandarów dęblińskiego i zielonogórskiego? Prosimy o nadsyłanie informacji związanych z nadaniem sztandarów liceów wojskowych, zdjęć, relacji prasowych, filmów itp. na adres e-mail: 7salwa7@wp.pl

W dniu 28 września 2019 r. w Nowym Dworze Mazowieckim odbyło się uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej z okazji 100-lecia harcerstwa na ziemiach nowodworskich oraz 100-lecia otwarcia Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie (28.09.1919 r.). Organizatorem uroczystości był Hufiec ZHP w Nowym Dworze Mazowieckim im. Korpusu Kadetów nr 2 , który z tej okazji został odznaczony złotym Medalem za Zasługi dla Związku Oficerów Rezerwy RP. Dekoracji sztandaru Hufca ZHP dokonał płk rez. Alfred Kabata - prezes ZG.

Podczas uroczystości wręczono trzy harcerskie wyróżnienia, a komendant hufca Marcin Janiszewski odznaczony został Srebrnym Medalem Za Zasługi Dla Związku Oficerów Rezerwy RP. Decyzję o odznaczeniu odczytał ppłk Lech Tomasiak, a medal wręczył prezes ZG ZOR RP płk Alfred Kabata.

Na uroczystości obecni byli przedstawiciele samorządu miasta Nowy Dwór Maz., Nasielska, Pomiechówka, Łomianek oraz powiatu nowodworskiego. Stowarzyszenie Absolwentów Liceów wojskowych SALW-a reprezentował Grzegorz Leśniewski.

Galeria

Serdecznie zapraszamy na uroczyste odsłonięcie tablicy pamiątkowej z okazji 100 - lecia harcerstwa na ziemiach nowodworskich oraz otwarcia Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie.

28 września 2019 r. Uroczystości rozpoczną się o godzinie 11:00, ul. Harcerska 1, 05-100 Nowy Dwór Mazowiecki

W imieniu Komendy Hufca ZHP Nowy Dwór Mazowiecki im. Korpusu Kadetów nr 2 serdecznie zapraszamy na Piknik Rodzinny w dniu 28 września br. zorganizowany z okazji 100-lecia harcerstwa na ziemiach nowodworskich oraz 100-lecia utworzenia Korpusu Kadetów nr 2 w Modlinie.

12:00 - Uroczysty Apel Hufca
13:00 - Otwarcie atrakcji Harcerskiego Pikniku
14:00 - Bieg 100-lecia
17:00 - Zamknięcie atrakcji/początek koncertu "Wszyscy Byliśmy Harcerzami"



Jednym z partnerów tego wydarzenia jest Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a.

Serdecznie zapraszamy!

W dniach 25-26 maja 2019 r. na zaproszenie Prezesa Fundacji Orląt Opolskich Pana Mieczysława Kuleszyńskiego delegacja Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a wzięła udział w uroczystych obchodach Święta Kadetów „Szlakiem ORLĄT OPOLSKICH - KADETÓW poległych i walczących o polskość Ziemi Opolskiej podczas Powstań Śląskich”.

W czasie tegorocznych obchodów Święta Kadetów zwiedzaliśmy Muzeum Ziemi Kozielskiej, miejsca, w których toczyły się walki w III Powstaniu Śląskim, m.in. pod Górą Świętej Anny, Gogolinem, Krapkowicami, a także miejsca upamiętniające poległego Kadeta z Korpusu Kadetów Nr 1 Karola Chodkiewicza.

W niedzielny poranek (26 maja 2019 r.) uczestnicy uroczystości wysłuchali Apelu Poległych przy niedokończonym pomniku Kadetów w Gogolinie. Następnie udali się do Muzeum Czynu Powstańczego na Górze Świętej Anny, gdzie Prezes Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a przekazał, w imieniu harcerzy z Hufca ZHP w Nowym Dworze Mazowieckim im. Korpusu Kadetów nr 2, murawę pochodzącą z Twierdzy Modlin, w której w latach 1919 - 1926 funkcjonował Korpus Kadetów nr 2 do Panteonu Sławy.

Patronat nad uroczystościami Święta Kadetów „Szlakiem ORLĄT OPOLSKICH - KADETÓW poległych i walczących o polskość Ziemi Opolskiej podczas Powstań Śląskich” objął Minister Szef Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych Jan Józef Kasprzyk.

21 maja 2019 r. w Kaliszu odbyły się, zorganizowane przez Stowarzyszenie Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a, uroczyste obchody Święta Kadetów – Kalisz 2019.

Dlaczego Kalisz? Po III rozbiorze został utworzony przez króla Prus Fryderyka Wilhelma III Korpus Kadetów w Kaliszu. Szkoła została umieszczona w budynkach byłego kolegium jezuickiego w Kaliszu, gdzie w 1795 roku rozpoczęła swoją działalność. Była to elitarna szkoła wojskowa dla dzieci szlacheckich w zaborze pruskim. Władze Królestwa Polskiego, podobnie jak wcześniej Księstwa Warszawskiego utrzymały jej istnienie. Do znanych absolwentów tej szkoły należeli m. in.: Franciszek Kacper Fornalski, Ludwik Mierosławski, Ignacy Kruszewski. Młodzież kończąca kaliski Korpus Kadetów trafiała najczęściej do wyższych szkół wojskowych. Korpus Kadetów zlikwidowano dopiero w roku 1832, w ramach represji po powstaniu listopadowym.

W tym roku, podobnie jak w latach poprzednich, pierwszą cześć Święta Kadetów stanowiła VII już edycja Konferencji Edukacja patriotyczna młodzieży – zorganizowana pod honorowym patronatem Szefa Biura Bezpieczeństwa Narodowego – pt. Paradygmaty bezpieczeństwa społecznego na tle teorii systemów.

Tegoroczna Konferencja, do której współorganizacji zaproszona została społeczność Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego w Kaliszu, odbyła się w nowej zmienionej formule. W przyjęty sposób widzenia, definiowania i niepodważalności zasadności edukacji ku wychowaniu w umiłowaniu Ojczyzny, organizatorzy postanowili wyeksponować obszar użytkowy (praktyczny), a do udziału w charakterze prelegentów zaprosili przedstawicieli: Sił Zbrojnych, Policji, Straży Granicznej, Straży Pożarnej, Służby Więziennej, Straży Miejskiej.

Drugą część Święta Kadetów – Kalisz 2019 stanowiła uroczystość patriotyczna, która odbyła się na Głównym Rynku w Kaliszu. W obecności mieszkańców oraz zaproszonych gości wysłuchaliśmy wystąpienia Rektora Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego w Kaliszu Pana Profesora Andrzeja Wojtyły. Pan Profesor przedstawił historie Korpusu Kadetów w Kaliszu, zwrócił uwagę na idee wychowania kadeckiego, ich interdyscyplinarny i ponadczasowy charakter, a także odniósł się do wyzwań stojących przed społeczeństwem obywatelskim.

Na zakończenie uroczystości, po wysłuchaniu Hymnu Kadeckiego, odbyła się defilada, w której uczestniczyły pododdziały honorowe Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu oraz uczniów I Liceum Ogólnokształcące Płockiego Uniwersytetu Ludowego im. 37 Łęczyckiego Pułku Piechoty w Kutnie. Członkowie i Sympatycy Stowarzyszenia Absolwentów Liceów Wojskowych SALW-a wyrażają wdzięczność partnerom honorowym Święta Kadetów – Kalisz 2019 tj. Związkowi Kadetów II RP oraz Związkowi Junackiej Szkoły Kadetów im. gen. Władysława Andersa; patronowi honorowemu VII Konferencji „Edukacja patriotyczna młodzieży” – Szefowi Biura Bezpieczeństwa Narodowego; oraz tegorocznym współorganizatorom i partnerom: Panu Rektorowi i Społeczności Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej im. Prezydenta Stanisława Wojciechowskiego w Kaliszu, Dziekanowi Wydziału Bezpieczeństwa Narodowego Szkoły Wyższej im. Pawła Włodkowica w Płocku, Komendzie Centralnego Ośrodka Szkolenia Służby Więziennej w Kaliszu, Dyrekcji i Uczniom I Liceum Ogólnokształcącego Płockiego Uniwersytetu Ludowego im. 37 Łęczyckiego Pułku Piechoty w Kutnie, Komendzie i Harcerzom z Hufca ZHP im. Korpusu Kadetów nr 2 w Nowym Dworze Mazowieckim.

Dziękujemy także prelegentom oraz ich przełożonym, za wsparcie oraz okazaną pomoc.

Szczególne podziękowania kierujemy do pocztów sztandarowych uczestniczących w Święcie Kadetów – Kalisz 2019 oraz Uczniów i Wychowawców Korpusu Kadetów im. gen. Leopolda Okulickiego w Częstochowie.

Galeria foto: Jakub Koniak